Bir kadın hıçkırıklara boğulmuş
Dövünüyor tozun toprağın arasında
Bir çocuk yaralı kanlara bulanmış
İnliyor enkazın altında

Dünya umursamazlık içinde
İnsanlık vurdumduymaz
Medeniyet canavarlaşmış
Düşünceler karanlık, çelik zırhlarla kaplanmış

O kadar mı uzaklarda barışın sesi
Hayal mi acaba
Biten insanlığın içinde
Tükenince sevgiler

Savaşan dünyada kalmamış umutları
Artık güçtür, onarılmaz yaraları
Peki, sözü edilen medeniyet nerede
İnsanlığın yüzkarası olmuş,
Kan bulaşmış çıkmaz lekesi
Ya dillerinden düşmeyen meşhur insan hakları
Kendilerine özde hak saydıkları
Masumlara sözde insan hakları

Çocuk kanlar içinde
Acılar okunuyor kararan gözlerinden
Kadın çocuğun başucunda
Feryatlar yükseliyor yanan yüreğinden

O henüz bir çocuktu,
Her güne uyandığında tek isteği koşup oynamaktı
Masum dünyasında hayalleri savaşlarla soldu
Cesaretin varsa bak gözlerine
Gözlerinden sevgi ve barış okunurdu

O kadın bir anaydı
Enkazın arasındaki belki başka bir çocuktu
Ama o kadın yinede bir anaydı
Bilirdi çocuğun değerini ana yüreği
Bilirdi çocuğun geleceğin umudu olduğunu
Feryatları işte bundandı

Siz savaş çığırtkanı zalimler
Düşünseydiniz yaralanan, ölen küçük bedenleri
Koysaydınız onların yerine kendi çocuklarınızın bedenlerini
Bir daha aklınızdan geçirir miydiniz şu savaş denilen laneti

Çocuk kanlar içinde
Acılar okunuyor kararan gözlerinden
Kadın çocuğun başucunda
Feryatlar yükseliyor yanan yüreğinden