güneş hala ısıtırken bahçedeki gülleri
yanaklarımda bir serinlik
toprağı aşındırıp da geçen ırmak gibi
sonra hissettim boynumun üşüdüğünü
kolların yoktu ama bu ondan değil
sonlarım toz pembe ki zerrelerde
karışık bir hava var bugün heralde
hem güneş üşütürmü kurak mevsimlerde
yastığıma gömülü çiçeklerin sahteliği
yalan bir sevme gibi renksiz kokusuz
diğer tarafa döndürdüm baş ucumu
boşluğun sessiz bağırışı çarptı yüzüme
şimdi ayaklarımın götürdüğü yerdeyim
bırakıp gitmelerden gelmelere doğru yönelirken
işte ellerim, ruhumun çıkış noktası
nerde kaybettim bilmem
çalmıyor mutluluğun notası
aynaya bakmadım, o bana baktı sanki
çağırdı köşelerinden hayatımı
üşüyen yerlerimde izler vardı
onlarda kuruyup gittiler
sakin bir meltemin ılık nefesinde
hep söyleyip hiç behsetmediğim aslında
gizli bir yara aynanın arkasında
anılar bulunamazki tarih atlasında