El birliğiyle, taşı taşa koyup ekledik, tuğlalarını,
Tek tek, paylaştık her bir parçasını,
Kararsızlık yaşadık önce renginde,
Şampanya sarısı veya açık sarımı olsun diye,
Süsleyip giriş kemerlerini, kartonpiyerlerle,
Bir bir dolaplar yaptırdık, boşluklarına,
İçlerini eşyalarımızla doldurduk,
En güzelinden takımlar seçtik, başköşesine,
Renkleri canlı halılar yaydık , yerlerine,
Göz alıcı perdelerle donattık camlarını,
Her bir odasını sıcaklığımızla döşedik,
Oturup seyre daldık tek tek eserlerimizi,
Günü geldi şen kahkahalarla çınladı,
Günü geldi acı dolu ağlayışlar yaşandı..
........
Ama biz yaptık ellerimizle, el birliğiyle,
İçinde insanları ağırladık sevgimizle,
Sohbetler yaşattık, sabahlara kadar,
Halay bile çektik uç uça ekli..
Her kapımızı açışta, tebessüm doldu gözlerimiz,
Her karşılayışlarımız, kişileri sevinçli,
Yeri geldi oyunlar oynadık odalarında,
Yeri geldi durağan, susarak, oturup kaldık,
Çok çaba harcadık bu sırça köşke,
Küçük bir vidadan, kocaman krişlere,
Hepsine, emeğimizi, umudumuzu, sevgimizi,
Ömrümüzü verdik bu sırça köşke,
........
Şimdi,
Şimdiyse elllerimizle, yok ediyoruz...
Yaptığımız bu binayı, bu köşkü, bu evi,
Tüm bunları biz yaratmamışız gibi,
Hiç biri yaşanmamışçasına , yok sayarak,
Emek harcamışlığımızı, silerek , bitirerek..
Senelerce uğraşıp taş taş üstüne eklediğimizi
Unutarak verdiğimiz kısır çabaları,
Tek bir üfürükle ağıtıyoruz,iskambil kağıtları gibi..
Yok sayarak, hiç sayarak....



Ama gene el birliğiyle, aniden, apansız,
Zorluksuz ama sancılı, bir o kadarda acılı,
Harabaye çeviriyoruz, yokmuş, olmamış gibi,
Ne mutlu bu sırça köşke......


KAYNAK33
05.06.2009