Fotoğraf:Ebru Sidar



buruşturulup atılmış
bir kağıt mendil gibi yeniktim
benden koptuğun o gün
kopan damarımdı
inleyen hayatıma ritmi kayıp kalbime
can taşıyordu
bilmedin
üstüne basıp ezdiğin
yılların hasretiydi
öylece geçtin

kaç çam devrildi bilsen
senin gölgene yetişmek için
kaç ben kaldım altında
kimliksiz sevişmelerimin
ıslak dudak özlemiydin
bir busecik dokunsam
ölecektim

gür ormanlar altındaki
mor dağ menekşesi dudaklar
kesti bağımı
gün gibi açıktı gideceğin
boşa kehanetti bendeki kanış
ardında bıraktığın onca hayal yanında
yerimi aldım işte

halbuki ne çok isterdim
bir buluşma öncesi beklemeyi
saatler önce gelip
ve bir kahve fincanında soluklanmayı
gözlerinin vechinde bir deniz
gözlerinin vechinde can bilemeyi

buruşturulup atılmış bir kağıt mendil gibiyim
ezik, yenik, parça parça
bari savurma beni
savurma ey sevgili
bırakıver yavaşça