Laleler açarken, güller tomurcuk.
Leyla’yı aradı, Mecnun çöllerde.
Bu ilahi aşkla, gezer Mecnun’cuk.
Gezdi Leyla’sıyla, gurbet ellerde.

Ferhat usta idi, Şirin’i sevdi.
Şirin sevgisiyle, dağları deldi.
Şirin’in ablası, zulüm ederdi.
Mevla’ya kavuştu, Ferhat dillerde.

Yunus kavrulurdu, ilahi aşkla.
Eren evliyada, yürekler başka.
Şairlerde gelir, şiirle aşka.
Rahman’a kavuşur, şair şiirde.

Hacı Bektaş Veli, Rabbi’nin eri.
İnsanlık yolunda, attı yüreği.
Eline beline, derdi dilleri.
Laleler açarken, Veli güllerde.

Aşık Veysel ama, görmezdi gözü.
Vatanla özleşti, topraktı özü.
Bugün bile çalar, dinleriz sazı.
Bahçesinde ağaç, toprak elinde.

Türkmendağlı sende, böyle aşıksın.
Yoksulla fakirle, sen barışıksın.
Şiirin okunsun, güller açılsın.
Vatan, millet, bayrak, senin dilinde.

HİLMİ CAN.
HAZİRAN. 2008.
(1878)