Ne zaman bir sahaf
ya da bir kütüphane gezsem
bir duygu kaplar beni buruk ve tuhaf;
’’eyvah !’’ derim içimden ’’Yazılacak
birşey kalmadı’’
ve aklıma düşer bu düşünce.
arı sürüsü gibi beynimde
dolaşır vızıl vızıl.
’’ çözül fikirler ve duygular çözül ,
hem yazıl hem çizil,
ıstırapta şair,bırakma böyle sefil ve rezil’’

sürer bu hal bir kaç vakit
ta ki, bir arı konar fikrimin çiçeğine
ve başlar özünü emmeye
’’İşte bu an!’’derim’’ Bu an bile yazılmaya değer’’
’’BİR ARININ ,ÇİÇEKLE BULUŞMASI BAL GİBİ YAZILMALIDIR’’
Yani heran yazılmaya değer
her anı ,
yazmalısın ve yaşamalısın
yaşamalısın ve yazmalısın ...

sonra bir düşünce islenir beynime;
yazılanı, okur ve yaşarsan ’’herhangi’’ olursun .
...yaşananı ,okur ve yazarsan ,yazar olursun.
... yaşananı, okur ,yazar ve yazdığını , okur ,yaşarsan ’’sen’’ olursun..

ben buna ’’YAZŞAMAK’’ diyorum
bu kelime ,öz lisanıma armağan olsun