Bir gün geldi yanıma gülücüklerle
Neden güldüğünü sordum yanakları kızardı
Öyle masum gözlerinde tebessüm
İçten içe gözlerimin içine bakardı

Bir kış günüydü
İşten ayrıldım onu orada bırakıp
Çekip gittim koca şehirden
İçimde ateşler yakıp

Çekip gittim antalyaya
İki gün durabildim
Kalbim razı olmadı onsuz olmaya
O an ilk uçaktaydı biletim

İstanbula geldim onun için
Bekledim iş çıkşını
Zaman geçmiyordu beğenmedim akışını
Yüzü hiç değiştirememişti bana bakışını

Yürüdük metro durağına kadar
İş güçtü laf ettik biraz
Telefon numaramı verdim arasın diye
Yanakları elmaydı dudakları kiraz

Bir cumartesi günü akşamı
Arayan oydu açtım derken kapandı
Geri aradım meşgule aldı
Mesaj atmış kendini tanıttı

O akşam konuştuk bayağı
İnsanın tutmuyor eli ayağı
Nedenini halen bilmem
Hemen buluştuk pazar sabahı

Konuşup sohbet ettik biraz
Azıcık hırçındı biraz da kurnaz
Eştikçe eşiyordu yüreğimi ne versa çıkardı
Girdi kalbime bu sevda da oldu anlatılamaz

Akşam eve geldim karanlık kaplamıştı artık
İnsanlar perdeleri çekip söndürürken ışıkları
Bir mesejla saormuş ’uyudunmu’ diye
Uyuturmuydu artık kalbimin aydınlıkları

Yıllardır kapalıydı kırdı geçti kapıları açıldı gönül
Bitmek bilmiyordu zaman durdu ömür
Kara sevda dolaşırken damarlarımda
Kalbim ona yanıyor kandan kırmızı kömür

Üç- beş gün geçti aradan
Yirmi altı ocakta kavuşturdu bizi yaradan
Hemen cuma günü cafede sarım sarım olduk
Sanki hasrettik birbirimize taa.. eski yıllardan

Sonraları hep buluştuk gezdik
Öyle candan böyle yürekten sevdik
Aramızda ayrılığın lafı olsa
İkimiz birlikte ölüm derdik

Kavgamız olur ayrılmayak isterdik
Dayanamazdık birbirimize çok severdik
Ayrılamazdık sarılırdık yine birbirimize
Çünkü biz evlenecektik

Delip geçerdi yüreğimden içimi dağlardı
Dayanamazdı yeşil gözlerim hep dolardı
Saklardım ondan kaçırırdım gözlerimi
Eliyle yüzümü çevirip kollarını boynuma sarardı

Ne oldu bilmem bırakmazdı beni bir başıma
Kimse dinlemiyor biri çıkmıyor o bile geçmiyor karşıma
Şimdi ekmeği ısırıyorumda takılıyor boğazıma
Ttamıyorum kendimi hakim olamıyorum göz yaşlarıma

Gittim evin oraya bekledim balkona cıkar göreyim diye
Bir eniştesi vardı söylemişler abimi arayıp tehdit felan etmişler
Aradı abim Üzeyir benim çocuğum var dedi tek kelime
Korkudan değil sebeb oydu oradan geri dönmeme

Ve ogün evide terk edişimdi ayrıldım evden
Ne kadar yalnızmışım kalmadı ALLAH’TAN başka kimsem
Geceleri soğuk oluyor sokaklar gündüzleri parklar
Bu kadar yıkılmazdım inan senin öldüğünü bilsem

Söylemiştim sana beni istanbul sokaklarına bırakma diye
Döndürdün beni bir şarapçıya bir serseriye
Yaşama gücüm kalmadı böyle yıktın genç ömrümü
Öyle bir hasret kaldım ki şu genç yaşımda ölüme