Karabasanın kucağına
oturup kalmışsın zifiri gecelerde.
Yanık bir sigaranın
katran kokusu sarmış ıssız odanı.
Bir kulpu kırık
bardak dolusu şaraptan mı alacaksın
tüm cesareti?
ve savaşacaksın yılgın omuzlarındaki son tâkatinle.

Kapının kilidinde gülüşlerin asılı kalmış bak!
İçeri girdiğinde;
odanın duvarları bile
şaşkın baka kaldı baygın haline.
Savaş sonrası esirlerin
hürriyet çığlığı savurması gibi gökyüzüne,
sende silkinip seslenmelisin
şu koyu sessizliğin içine.

Çaba; romanlarda okuduğun
bir kahramanlık örneği değil.
Çaba; artık senin son çaren,
kolun, bacağın, kemiğin, kulağın.
Bir parmak kıpırdatması ile başlıyacak
domino taşı hareketi.

Miskin duruşuna;
bir tekme savuracaksın tam göbekten.
Mum ışığının dans ettiği
aynalara bir bak hele!
Bumu BEN dediğin şahsiyet.
Bu mu?

Kim kurtaracak ruhunun
uyuşuk hallere sevdalı tarafını.
Umutları çiçekler gibi savurmuyorlar göklerden.
Umut ;
kalbinin ve beyninin
yaşayan kısımlarının ışığı.
Sarılmalısın içselliğinin tüm enerjisine.

Keşfetmeye kalkma yeniden BENLİĞİNİ.
O hep senle zaten,
üstündeki tembel tozları silkele yeter.
Dostum vakit; otuzbeşlik ömrünün son demleri.
Kırkları , ellileri çok çabuk görüyor beden.
Ömrün mum misali eriyip gitmeden;
umutlarına çabanı yaren et
ve kurtul tembellik denilen şu illetten.

Gün ışıyor bak!
Muma üfle.
Sabah ışıklarını davet et
Usulca!!!
camı kırık eski pencerenden.


ALEV YAVUZ
20/05/2009