Bundan tam çeyrek asrı aşan bir zaman önce sevmiştim birini, hem de çok. O da beni seviyordu, gayet iyi biliyorum. Her mektubu (şu anda miktuplar, mektuplaşmalar bir nastaji oldu ama) seni seviyorum, seni seviyorum diye haykırırdı bana, ben de ona. O benden kilometrelerce ötedeydi, hasretimizi sadece yazışarak giderebiliyorduk.
Bir gece rüyamda onu gördüm, çiçeklerle dolu bir bahçede koşturuyor, bir çeşmeden kana kana su içiyordu. Ben de çimenler arasından topladığım kır çiçeklerinden yaptığım tacı başına takıyordum.
Ertesi gün işyerime geldiğimde ( o yıllarda Maliye’de Vergi Memuru olarak görev yapmaktaydım) bu mısralar döküldü beyaz kağıda, kendisine de göndermiştim bu şiiri mektupla, sevinmiş, adeta uçmuştu sevincinden.
Gün geldi bu aşk bitti, bitti ama ömür boyu arkadaş, dost olarak kalmak için bir birimize söz verdik, o günden bu yana da iki candan arkadaş, iki dostuz. Sevgilimi, aşkımı kaybettim ama güzel bir arkadaş, candan bir dost kazandım. Bundan ötürü de mutluyum. Onu tamamen kaybetmektense... Şimdi o benim en iyi arkadaşım, en iyi dostlarımdan bir tanesi, bu dostluk ölünceye kadar da sürecek, süreceğinden de eminim...