Sessizce
Yaralanmıştım
Ne kadar takatim kaldıysa,
Canhıraş çırpınmıştım
Suallerim cevapsız kaldı,
Sabır hiç acımadan dağladı,
Gözyaşları mı kaldı
Kalmamıştı yapacak bir şey,
Alıp götürmüştü esrarengiz bir el,
Benimleydi keder


Neler
Çektim ardından
Kaldım dinmeyen sancıların
Sağanağında, ne yapardım
Yalnızlar limanına sığındım,
Dalgaların sedası misaliydin, sessizdin
Vefa böyle mi olmalıydı,
İnsan olan bir gerekçesini bulmalı
Ve anlatmalıydı, olmadı


Kızmak
Asla yetmiyor
Suskun kalmak bilsen
Ne kadar ağır geliyor,
İçimi titretiyor
Nereye gitsem, nedamet içinde
Yalnızlığıma çekilsem,
Gözyaşlarım dinmiyor
Nedensiz gittin,
Bir nebze olsun değer vermedin,
Demek ki artık kalbinden de sildin


Oysa
Neler söylemiştin
Kalbimi meftun eden bir ülfettin,
Suhuletin halinde edeptin
Nezaketinle cezp ettin,
Ruhumun insicamında ne kadar
Kıymetliydin, hiç bilmedin
Sevginin lisanı gibiydin,
Şevkin sanki adresiydin,
Neden hiç söz etmeden çekilmiştin


Hangi
Vadimden döndüm
Asabiyet içinde yol alan birimiydim,
Nerde kaldı övgülerin
Şimdi her yer çok sessiz ve hissiz,
Zihnim ziyadesiyle
Ahenksiz ve dirliksiz
Gözlerim şevk vermiyor artık fersiz,
Nefesim sanki kesilecek gibi
Çaresiz ve zevksiz


Ne güzel
Mehtaba dalardık
Sanki hiç içinden çıkmayan
Birer candık, umutla yaşadık
Düşler kurguladık,
Yarınlar için planlar yaptık,
Şimdi ellerim boş, niye ağladım
Gönlümde yer aldın,
Yar adına nazardın, şimdi
Nar manasında niçin bir hicrandın


Dilim
Varmıyor söylemeye
Ah u zarım için bin hüzün ile
Yâd edip, sessizliğe çekilmeye
Kalbimin sahibine aşikâr eylemeye,
Ruhumun banisine
Şimdi mahcubiyetim niye
Ne kölemsin ve ne de kulum,
Esirim olmak adına hiç bulunmadın,
Mazeretlerin kime


Bir tek
Kelam etseydin
Yaşadığımız muhabbet ve selam
Süruruyla, öyle gitseydin
Bu denli müşkül
Duruma düşürmeseydin
Ve ümitler içinde
Hüzün bahşetmeseydin
Yeter ki dileseydin,
Elbette ki tercihlerinde hürdün,
Lakin tarumar edip gitmeseydin


Mustafa Cilasun