Bir meclis gördüm ki, kırklar, yediler,
Hâlleri var, bizim hâle benzemez,
Candan, selam alıp, “buyur” dediler,
Dilleri var, bizim dile benzemez.

Daha ilk bakışta, sandım ki deli,
Sonra anladım ki, her biri veli,
Allah’ım, bu nasıl? Muhabbet seli,
Yelleri var, bizim yele benzemez.

Derinden geliyor, niyazda, nazda,
Deruni tevhitle, neşede, hazda,
Zâkir, mezkûr, zikir bir olmuş sazda,
Telleri var, bizim tele benzemez.

Kadını, erkeği, er oğlu erler,
“Bizler vasıtayız, Hak fail” derler,
Manevi coşkulu, derya bu yerler,
Selleri var, bizim sele benzemez.

Her biri, kitapsız ilim okuyor,
Kulluk vasıfları, Tevhit dokuyor.
Zat’ına erenler, cennet kokuyor,
Gülleri var, bizim benzemez.

Bir başka anılır, Allah burada,
Resulün makamı işte şurada,
Yanmakla ermişler, külli murada,
Külleri var, bizim küle benzemez.

Ab-ı hayat denen mey den içmişler,
Üç geceyi, dört gündüzü geçmişler.
İlim şehri denen, bir yer seçmişler,
İlleri var, bizim il’e benzemez.

Bende bu kapının gedası oldum,
Yaralıya deva, burada buldum,
Her şeyden boşaldım, tek-bir’le doldum,
Dinleri var, bizim dine benzemez.

24.05.1989……….Mustafa YARALI