Ne zaman tebessümle,yüzüne baksam,
Tatlı gülüşümde sen varsın ANA..
Haykırsam sesimi belki,duyarsın,
Her gece düşümde sen varsın ANA.

Nasıl oldu da kıymetini bilmedim,
Dünyaya geleli bir gün,gülmedim,
Çağırdın da,ben yanına gelmedim,
Şimdi şu kara döşümde sen varsın ANA.

Besleyip büyütüp,asker eyledin,
Hep iyiyi gösterdin,hayrı diledin,
Aklım şimdi erdi,nasıl bilmedim,
Her adım atışımda sen varsın ANA.

Affet beni sana olan,eziyetimden,
İstersen evlat deme,kov şefaatinden,
Farksızım şu an öksüzden,gayrı yetimden,
Duy! Her seslenişimde, sen varsın ANA.

Hep boşuna okumuşum,tahsil yapmışım,
Ana,Baba kıymetini yazık geç anlamışım,
Yaptıklarımı anlayıp zerre zerre yanmışım,
Gör ak dolu başımda, sen varsın ANA.

Adil’im bir gün ölürsem şayet,
Baş ucuma yazsınlar;bilmezdi kıymet,
Bir şeyim yok,bu şiirim sana vasiyet,
Toprağımda taşımda sen varsın ANA...

Adil YÜKSEL
26.08.1983