Aynasıydın fikir dünyamın,

Dostuydun duygularımın.

Şiirlerden, romanlardan

Kitaplardan konuşurduk

Tamamlardık birbirimizi

Diğer yarımdın benim.



Bir elmanın iki yarısı olur,

Biri sendin, biri ben.

Şimdi yok diğer yarım.

Yarim yok.



Yıllar sonra buluşsak da

Başka şartlar, başka konumlarda

Köprünün altından aktıysa da

Çook sular...

Hala telafi edebilirdik

Boşlukları doldurmayı.



Arkadaş olmayı başarsaydık

Yeni hayatlarını hazmetseydik

Birbirimizin mutlu da olabilirdik

Böyle, sen başka yerde

Ben başka.



Birbirini iyi, tanıyan, anlayanların

Dostluğu güzel olurdu bence de.

Dayanabilseydik yeni durumlarımıza

Hazmedebilseydik yuttuğumuz suları

Köprüden atlayınca.



Süçlamaları atlamamışken biz daha

Affettik desek de birbirimizi

Demekki affedemedik,

Demek ki hazmedemedik

Yaşadıklarımızı.

Boşlukları da dolduramadık.

Hem bulup hem kaybettik,

Biz istedik kaybetmeyi bu sefer



Hiç kimse kıl aldırmayınca burnundan

Olacağı buydu işim sonunda.



Şimdi ah, vah desen de boş;

Geçmişe hayıflansan da boş.

Kaçırdıklarına yanarken bir yandan

Bulduklarınla yetinememene vah!

Diğer yarını yeniden kaybetmene eyvah!