Uğraştım da yedi yıl, kurdum gönül köşkünü,
Yedi günde dağıtıp, yerle yeksan bıraktın.
Hey sevdadan anlamaz, boş gururun düşkünü,
Bu dünyamı sersefil, köşkü viran bıraktın.

Duyulmaz mı dibinde, al güllerin kokusu.
Görülmez mi elinde, ördüğün şal dokusu.
Bir gönül yangınında, bulunmaz dökmeye su,
Al güllere şallara, kızıl niran bıraktın.

Yay dedin de zamanı, yaymadım mı önüne?
Verdim sonsuz teminat, yarınına, dününe.
Alacağım var benim, senden mahşer gününe,
Dön arkana bir kez bak, yarım insan bıraktın.

Kankırmızı bir halı sermedim mi yoluna!
Çok mu büyük günahtı, tutununca koluna?
Seni kim sever böyle? Bak sağına soluna,
Üç mevsimi harcadın, yaslı hazan bıraktın.

Aramıza çektiğin, görünmez büyük setti.
Gözlerin yalvar yakar, dilinse inkâr etti.
Aktı zaman, sel gibi, işte son nefes bitti.
Ruhumu sen kabzettin, narda fazan bıraktın.




İlhan BÜYÜKYÖRÜK-İSTANBUL

(Fazan = meyvenin ince kabuğu, kavus)
(Nar= Ateş)