nereye dökeyim bilyelerin itirazını?
arkamda klakson sesi ayağımı yalıyor.

baskın ve sakin bir ıslaklık var içimde.

çizimlerim kaç adım uzaklıkta
ve cansızlar repertuarında
okul şarkısı yok, aşk yok .
bisikletim ve ben varız, egzoz borusunda.

biçimsiz örtü ya da kılıkla
siyaha sarınan kelimeler gözlerim.
geliyor arkadan
evire çevire...
ben öldüm mü yoksa öğretmenim?

sizin kirpikleriniz pamuk helva.
ya ablam taze tarhana yaptıysa ! buram buram…
evet, buram. tam buram acıyor
yağmur yağdıkça.

ve
yağdıkça hayat, heyhat!
yatacak mıyım öylece
beslenemeden düşlerim?
bir daha bayramlarım olmayacak mı?
peki, son günümü kim fısıldadı?
ölüme çelme takamadım,
buda benim garip gerçeğim.

uçmam,gülmem ve cambazlıklarım artık yer olmadığından bedenimde.

ağlama annem, örtünün ötesinde kucaklaşalım.
hoşca kal hayat!
hoşca kalın arkadaşlarım!



Sevilay Karaman
Sinop/Ayancık

Sevgili öğrencim Resul Caner’in anısına yazılmıştır.
Mekanı cennet olsun.
25/04/2009