Taaa üç dört yaşlarıma dayanır,
Kirazlı hatıralarım.
Bize kiraz getirirdi hep,
Kiraz dedemiz.
Bir de Hanife ninemiz.
Doyamazdık o zaman,
Kiraz yemeye,
Değmezdi dilimiz ,
O kirazlara,
Tatsız demeye.

Hanife nine geçerken,
Evimizin önünden,
Bağırırdı anneme,
“ Emine…
Turan nerede*
Ona kiraz getirdim de..”
Dediğini duyunca,
Üşüşürdük başına,
Hanife ninemizin.

O’nun elinden yedikçe kirazı,
Dünyalar bizim olurdu sanki.
Kirazsız kalmazdık.
Hanife ninemiz sayesinde.
Kiraz ağaçları vardı O’nun
Sıra sıra dev gibi.
O’nun bahçesinde.
Onundu ağaçlar,
Ama bizimdi,
Anlayın işte.

Hanife nine girince sokağa.
Üşüşürdük başına.
“ Kirazlar hani nerde?
Hanife nine, Der bağırırdık.
Daha dün gibi hatırlarım.
Aklıma geldikçe özlerim.
O günleri.
Saygıyla anarım hep,
Artık ahirette olan,
Hanife ninemizi.

Turan Yalçın
18.Mart.1986