İnsan var inatçı mı inatçıdır,
Geleni çifteler, katır gibidir
İnsan var gerçekten has sanatçıdır,
Her zaman sayılan hatır gibidir.

İnsan var ders alıp derhal uslanır,
Şımarmaz, çıldırmaz, asla şaşırmaz.
İnsan var boş dura dura paslanır,
Bir ömür yaşar da bir iş başarmaz.

İnsan var meyillidir daim Hakka,
Gönüllerden başka yere bakmaz.
İnsan var lağım faresi gibidir,
Pislikten usanmaz, pislikten çıkmaz.

İnsan var gözü hep yükseklerdedir,
Kendisinden başkasını hiç görmez.
İnsan var mazlumlara kucak açar,
Zalimlere, fasıklara yüz vermez.

İnsan var iyiye can feda eyler,
Kötüye bütün nefretini kusar.
İnsan var mecliste palavra sıkar,
İnsan var bilmezse konuşmaz susar.

İnsan var ünlüdür adaletiyle,
Adını duyanın gözleri güler.
İnsan var sapık fikir zillisidir,
Fitneyle fesatla milleti böler.

İnsan var adanmış yüce millete,
Vatan, bayrak, ezan diyerek koşar.
İnsan var düşmüştür derin zillete,
Yalanlarıyla sahtekârca yaşar.

İnsan var çok kirli bir sır küpüdür,
İslam’ın emrini öğrenip bilmez.
Haksızlıklara koşa koşa gider,
Fazilete davet etsen de gelmez.

İnsan var akrep, sansar, yılandır bil,
Yaklaşanı hem ısırır, hem sokar.
İnsan var yere düşeni kaldırır,
Karanlıkta kalana ışık yakar.

İbrahim Taş der ki sözün özü şu,
İnsan olan sadece insan olur.
Doğruları söyler, güzelce yaşar,
Hep iyi olup hep iyilik bulur.

İbrahim TAŞ