Hakka kul olmayan, halkı bezdiren,
Bir gönül bulup ta, girmeyen sensin.
Hayal âleminde, akıl gezdiren,
Hakikat yüzünü, görmeyen sensin.

Kelime-i küfür, şirk, hata, isyan,
Bu halle hâllenip, beklersin ihsan,
Adeta bilme ne? sureta insan,
Nice duvar yıkıp, örmeyen sensin.

Şeytanın kılıcı, nefsin elinde,
Sermayeyi tümü, zevzek dilinde,
Aşkın bir zerresi, yokken gönlünde,
Cenneti kimseye, vermeyen sensin.

Haram helal demez, her şey yersinde
Bu riya nedendir, madem er sin de?
Yolumuz “Muhammed yolu” dersin de,
Gönlüne postunu, sermeyen sensin.

Ne cemali bildin, ne de celâli,
Arayıp sormadın, gerçek visali.
Deryalara dalıp, dalgıç misali,
Sedeften inciler, dermeyen sensin.

Gönül bahçesinde, bir gül bitmemiş,
Dalın yeşermemiş,meyven yitmemiş,
Bin yıl ömür sürsen, hamın gitmemiş,
Âlemde kemale, ermeyen sensin.

Yaralı her söze, muhatap lâzım,
Kimseyi üzmene olmuyor razım.
Çıkıp ta demez mi? Bir “Molla Kasım”
Kendini zemmedip, yermeyen sensin.

10.05.1999…………..Mustafa YARALI