Yürüyordu küçücük,
Ağır aksak adımlar.
Havada bir ölgünlük
Ve yollarda kıvrımlar.

Bahar kadar güzel kız,
Koylar gibi hep yalnız,
Dolaşır bu yollarda,
Mevsimlerden baharda.

Gönlüm ona meyletti.
Sevgim bana tek yetti,
İstedim ki hep artsın,
Gelsin benden çıkartsın.

Bir gün yine o mevsim,
Vardım ona yetiştim.
Dedim;’Adın ne senin,
Var mıdır bekleyenin?’

Dedi; ’Sen sus konuşma,
Az sürer bu duruşma,
Ben yakıcı bir kor’um.
Her şeyi biliyorum,
Seni ve hislerini,
Nam’ını ve yerini.’
Sonra sustu yürüdü,
İçerimi bürüdü,
Gözlerinden dağınık,
Parıldayan bir ışık.
Ve dedi ki; ’Hayır, yok.
Bakışlarım bir çift ok,
Senin kalbin dayanmaz,
Sevginle bu kalp yanmaz,
Başka bir şey isterim,
Kusursuzu beklerim
Ve saçlarım dalgalı,
Beni bir bey almalı,
Senin gibi aç sefil,
Gezen bir şair değil!..’

Böyle derken ruhuma,
Gömdü sevgimi kuma,
Yıktı geçti kalbimi,
Kesti hayat ipimi.

Sonra dedi yeniden:
’Unut artık beni sen!
Bak ne güzel çiçekler,
Kuşlar ve kelebekler
Git onlara şiir yaz
Bil ki bu aşk yaşamaz!..’

Yürüyordu yanımda,
Akıyordu kanımda.
’Neden!’ diye sormadım,
Buna kafa yormadım.

Yürüyordu küçücük,
Ağır aksak adımlar.
Havada bir ölgünlük
Ve yollarda kıvrımlar...

Papatyalar göründü,
Yol beyaza büründü.
Dedi ki:’Ne güzeller,
Alabilsem bir eğer
Saçıma takacağım
Oldu mu bakacağım?’
Aldım bir papatyayı,
Titredi gönül yayı.
O nasıl bir takıştı,
Sonra mahmur bakıştı?..

Düşündüm derin derin.
İçimde kelimelerin,
Bildim sebebi kimden
Konuştum hep içimden.

’Keşke’dedim -bu günah-
’Fakat ben de keşke ah,
Bir papatya olsaydım,
Saçlarında solsaydım!..’