gamzelerine aşık olduğum için
ağlatmadım hiç gözlerini

Bir zamanlar
evde oturup aşk garantili filmin sonunda
oturup ağladıktan sonra
hayaller kurmanın hayalini kurardık ya

o zamanlar küçüktük daha
hayat düşmemişti düşlerimize
yalan yoktu sözlerimizde
bilmiyordum
meğer son kez bakmışım gözlerine

sözümüzü tutacağımıza söz vermişken
birbirimizi sadece gülmekten öldürecekken
ölürken bile el ele olacağımızı düşünürken
söz verirken ’’döneceğim’’ diye
hayat düştü düşlerimize
sevda karardı yine

kaç yaşındaydık?
hatırlıyorum okul yıllarındaydık
hayata ramak kalmıştık
Dünyaya ikimizde daha aldanmamıştık
ilk önce hayal kurmayı bıraktık
sonra yeni bir hayat kurmaya çalıştık
düşlerimize hayat düşmemişti daha

hayat adil davrandı aslında
ikimizi de aynı anda savurdu
ayrılığı ilk kez tatmıştık
ayrı olsakda unutmayız sanmıştık
yalan’la o zaman tanıştık
ikimizde birbirimize kan-mıştık.
hayat o zaman düştü düşlerimize

Ayrılık ikimizide kavurdu
en gevrek zamanımızdı
Ocak’tan çıktık
Şubat’ın biri günlerden Salı
güller daha sararmamıştı
hava daha kararmamıştı
tam veda ederken düşlerime
seni gördüm bir kaldırım üstünde
belliki yağmur daha başlamamıştı
sırılsıklamdın
farkıma bile varmadın
selamımı bile almadın
’’neden ağlıyorsun’’ dedim
dönüp bakmadın
elinde bir kağıt ağlıyordun
eğildim baktım
bu şiiri okuyordun...

belliki hayat hızlı bir iniş yapmıştı
Altında kaldın
oturup seninle birlikte ağlayacağımı sandın
ama düşlerde kaldı onlar
yanıldın
sen gittiğinde yanımdan
ben de kendimi yalnız bıraktım.

sen ağla
ben gamzelerine aşık olduğum için
ağlatmadım hiç gözlerini...