Bahariye’den yukarıya çıkıyorum.
O kahredici sokağa yaklaştıkça artıyor soru işaretleri.
Önce kendi dünyasındaki mutluluğu yaşayan midyeciyi,
Ardından umutsuzca,tartılacak insan arayan soluk benizliyi,
Son olarak elindeki gülleri satmaya çalışan Sulukuleliyi geçiyorum.
Nihayet köşebaşından geçtim.
O sokaktayım artık.
Hani bahsettiğim kahredici sokak.
Hani bana;"hoşçakal" dediğin o isli bulanık sokak.
Belki her geçişimde gözlerim gözyaşlarıyla dost olmasaydı,
Bulanık demezdim oraya.
Soru işaretleri yavaş yavaş üç noktaya dönüşürken,
Söz verdim kendime.
Bundan sonra evime giderken bana;"merhaba" dediğin,
Bana;"elimi tut" dediğin sokaktan geçeceğim.
Evet,10 dakika daha geç gideceğim evime.
Ancak bu şekilde kurtulabilirim bu bulanık dünyadan.
Tamam,herşey daha mı güzel şimdi?
Senin onunla evlendiğin oteldeyim tek başıma.
Terketmedi sevdan beni.