Ne zaman benden bir insan göçse
Gurbet ve memleket birbirinin aynısıdır
Satırlarım hep bir ayrılık sözcüğüyle noktalanır
Korkutulmuş çocuk dilimde sevdalar kekeme kalır
Hep boynu bükük bir duruş olur gidişimde

Ne zaman benden bir insan göçse
İçimde bir avuç çakıl bulurum
Göğsümden geçen kuş sürülerini vururum

Ne zaman benden bir insan göçse
Yanıbaşımda bir deniz kurur, dağ yıkılır üstüme
Kış demeden açar hatıralar ve bir don vurur gülüşlerime
Erir havada bütün sesler, suskun bir isyan girer güzel kelimelerime
Öldürür gömerim mutluluk şiirlerini içime

Ne zaman benden bir insan göçse
İçimde bir avuç çakıl bulurum
Göğsümden geçen kuş sürülerini vururum

Beni bir yalnızlığa sürgün ettiler bütün zamanlarda
Babamın olmadığı bir sessizlikte
Belki de onun gidişidir ilk yol açan kalbimde
Asırlardır dönemedim kurumus güllerle elimde