Bu resim gerçek Maraş katliamının resmidir...Kendinizi bu resimdekilerin yerine koyun ya da kendi ailenizi siz olsaydınız bu katliam emrini verenleri ve katliamı yapanları affeder, hakkınızı helal edermiydiniz...
Hiç yabancı değil bize bu ağlamalar, Ölenlerin, Vurulanların ardından yakılan ağıtlar... Bizlerde ağlamıştık kanlı Maraş’ta Bizler de yanmıştık kanlı Sivas’ta
Hiç yabancı değil bize ölümler, Daha dün gibi hatırımızda, unutmadık Çorumda fırınlarda diri, diri yakılan canları, Unutmadık, affetmiyoruz Yüreklerimize ateşler düşürenleri...
Bizlerin de yürekleri yanmıştı Bahçeli evler de 7 genç boğazlanırken, bedenleri kurşunlanırken Ve bizler yine ağlamıştık, İsyan etmiştik Yedi fidanı toprağa verirken...
Hiç yabancı değil bizlere Faili meçhul cinayetler, Şeriat adına domuz bağları ile Öldürülmeler. Ve ölümle tehditler...
Şimdi katilimi, şimdi katillerimi seviyorum Ben Türkiye’yim Ve katilimle gurur duyuyorum Çok masummuş gibi katilimin Ardından yürüyorum...
Siz helal edin hakkınızı, Ben ve katliama uğrayanlar katillerine haklarını Asla, asla helal etmiyorlar...
(Bir mendildir hayat, Zamanı gelince buruşturulur Kullanılır ve atılır...)
Kazım DOĞAN 29.03.2009
Paylaş:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir. Şiirlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur.
Ben şiirnize yorum yazmayacağım.Hiç sevmediğim ama yapmaya mecbur olduğumu hissettiğim "kopyala yapıştır" yapacağım. Çünkü burada tüm gerçekler anlatılıyor ve paylaşmaktan da ınur duyuyorum.
Tanrı, kefaret ve ölüm...
Ben bir agnostiğim; bana göre tanrı olabilir de olmayabilir de... Kıymetlilerimi bu hayattan seçmeye özen gösteririm. Ancak bazen kaçar ağzımdan, birine “lanet” diyeceksem, sevincimi ya da belirsizliğimi ifade edeceksem... “Tanrı korusun” derim alışkanlıkla ya da “tanrı bilir”... Tanrı neleri, nereye kadar bilir? Ya da bildiklerini söylemekte neden bu kadar gecikir? İmalarda bulunacaksa, bir meselle durumu anlatacaksa, sezgilerimizin bizi kemirmesine neden izin verir? Tanrının nadir konuştuğu bir an'ın tanığıyız şimdi... O nedenle her söz çok kıymetli, her düşünce önemli... *** Annem kendisine layık olmadığımızı düşündüğü zamanlarda-ki hep çocukluğumuza tekabül eder bu arsız zamanlar- (komşu çocuğu dövmek, başkasının bahçesinden elma çalmak, söz dinlememek, eve geç gelmek, sigara içmek, yemek seçmek, elleri yıkamamak ve sürekli elbise kirletmek) derin bir ahh çekip, “sizin yerinize taş doğursaydım” der. Bir anne can yerine taş doğurmayı en çok ne zaman ister? Çocuğu zalimse, haksızsa, katilse, hırsızsa ve anne, eğer bunlara kulağını gözünü kapamayıp, mutsuzluk yaşıyorsa, utanır çocuğundan ve onun insanlığından. O zaman derin bir ahh'la koyverir içindeki gerçek düşünceyi: Seni doğuracağıma taş doğursaydım!” Muhsin Yazıcıoğlu da bir evlat, baba, eş, kardeş. Annesi yakarıyor, “allah rızası için bulun” diyor, karların arasında, dağların ortasında belki de yaşamında ilk kez bu kadar ıssız kalan oğlu için: “Bulun yavrumu!” Bir ananın kalbinin kuyusunu başka kuyulara özdeş tutmak olur mu hiç? Bir katil de olsa yavrusu, bir cellat ve başka bir şey, ama illa ki zarar vermiş, başka anaları ağlatmış, anaların gözleri önünde yavrularını dağlamış... Kötü bir şey olsun ister mi cananına, canına bir ana? Zihnimi zorlayan kareler uzun yıllardır bir şeylerle kolkola yürüyor bende. Yazıcıoğlu dendiğinde Maraş, Çorum, Sivas geliyor aklıma.. Artık bu ilerlemiş teknoloji, gerilemiş insanlık çağında biraz daha farklı olmak adına, “koyver gitsin içindeki uçurum halleri” diyemiyorum ben de. En zararlı sözcükleri kendime saklıyor, düşmana bile iyisini diliyorum. Sesli olarak dillendirsem de nefretimi, sesimdeki hırçın halleri, işte bir ana ortaya çıkıp, belirsizliğin yumağına dolanmaktan korkan haliyle “bulun yavrumu” diyor karşısındaki yılgın ahaliye... 87 yaşında bir anne. 9 ay 10 gün karnında taşıdığı, ilk konuşmasını, ilk adımlarını, ilk gülümsemelerini topladığı oğlunun akibetine gözyaşı döküyor. Yaşarsa ne mutlu ama yarın biri karşısına geçip, “ana oğlun öldü!” derse? “Ana oğlun çok adam öldürdü” ile ne kadar akraba bu haber? İkisi de bir ananın kalbinde ne kadar eşdeğer? Maraş katliamında 114 kişi öldürüldü. Çorum'da 60'ı aşkın... Sivas'ta 35...Bunlar toplu halde olanlar, bir de 12 Eylül dönemi var ki, saymaya parmak yetmez... Anlatırlardı, dinlerdik: Maraş katliamında, hamile kadınların karınları yarılarak çıkarılmıştı bebekleri .. Karnında taşıdığı bebeğini nasıl bir hayata getireceğini göremeden, cenini ile birlikte taşınmıştı sokak ortalarına kadınlar. Üstlerine basılıp geçilmiş, doğranmıştı bedenleri. Bu insanlıkdışı manzaranın müsebbibi olan adamın annesi, analık acısı çekiyor şimdi. Nasıl da yanıyordur içi, nasıl da sızlıyordur kalbi...55 yaşında dahi olsa “bebeğim” diye sevebildiği oğluna son kez sarılmak için belli ki, gözleri yolda, kulağı gelecek bir haberde nasıl da bekliyordur müjdeyi... Tanrı anayı cennetinin ecesi saymış ayetlerinde bile. Nasıl olur da bir anayı süngületirken ceniniyle, diğerini bu kadar kıymetli kılar nazar-ı kubbesinde? Hayat karşılığı olmayan tek varlıktır neticede... 87 yaşındaki Fidan Yazıcıoğlu, oğlunu bu memleketin en “baba” kahramanı olarak biliyordur elbette. 7.5 yıl hapis yatmıştır; üşümüştür kodesin beton zemininde. Olmayan pencereden görmediği gökyüzüne bakıp şiirler de yazmış, hayata olan sevdasına “aşk” demiştir bir de. Tüm seslerin kesilmesi ürkütür ya insan olanın içini... 87 yaşındaki Fidan Yazıcıoğlu, 1978 Maraş'ında, 1980'in Çorum'unda, 1993'ün Sivas'ında, akla ziyan ölümlerin, yangınların ortasında nefessiz kalanların analarının çığlığını duyabilmiş midir kadın yanıyla? “Oğlum Muhsin, niye öldü bu insanlar?” diyebilmiş midir mesela? “kim kıydı bu canlara?” ya da... “İnsanları kuyulara gömüp öldürmüşler oğlum, kim bu tanrı yolundan şaşmışlar?” Oğlu için “caiz” olan, annesi için “günah” mı sayıldı, yoksa dinen icap eden neyse o mu yaşandı? Analık zor iş... Ama işte diyoruz; “yanlış hayat doğru yaşanmaz” bir kere bile. Söndürdüğü ocak sayısı, aldığı ahların toplamı dağ başında, kar altında, tüm seslerden uzak düşürür adamı. O anda tanrısına yakarıp, “şimdi titriyorum ve kendime dönüyorum. Yaptıklarımın kefaretini bu kadar ağrılı ödüyorum. Sen kabul ediyor musun?” diyebilse bir de... Yanlış hayatı doğru yaşayamayız o nedenle daha yolun başındayken doğru hayatın nerede olduğunu bulmak zorundayız. Yoksa tüm seslerin kesildiği dağların ortasında, karların arasında kefaretimizi nasıl ödeyeceğimiz anımsatılır bize. Veremeyeceğimiz hesapların ortasında kalırız... Kalırız ve ana duası dahi yetmez bu kefaretin yükünü indirmeye...
Bu resim gerçek Maraş katliamının resmidir...Kendinizi bu resimdekilerin yerine koyun ya da kendi ailenizi siz olsaydınız bu katliam emrini verenleri ve katliamı yapanları affeder, hakkınızı helal edermiydiniz...
çizgi çizgi silinmeyen acı hatıralardı r her anlattıgınız. yabancı olamıyoruz yaşananlara dalga dalga içinde yaşıyoruz herşeyin.kimse kimseye düşüncelerini zorla kabul ettirmemli zaten. yaşam bize ait başkasının düşüncesine göre yaşalaım diye verilmedi seçimi biz yapmalıyız. tebrikler.
Hiç yabancı değil bizlere Faili meçhul cinayetler, Şeriat adına domuz bağları ile Öldürülmeler. Ve ölümle tehditler...
Şimdi katilimi, şimdi katillerimi seviyorum Ben Türkiye’yim Ve katilimle gurur duyuyorum Çok masummuş gibi katilimin Ardından yürüyorum...
Siz helal edin hakkınızı, Ben ve katliama uğrayanlar katillerine haklarını Asla, asla helal etmiyorlar...
(Bir mendildir hayat, Zamanı gelince buruşturulur Kullanılır ve atılır...)
Bayram sabahı oyuncağı elinden alınmış bir çocuk durumuna düşmek nasıl olur, işte öyleydiler kısa bir süre öncesine kadar bazı insanlarımız bunu en iyi yaşıyanlar bilir biz de yaşamıştık bir zamanlar hikmetine sual olmazmış Allahın takdiri, ne demişler tarih tekerrürden ibaret...Ve kul hakkı bu tüm günahların en kötüsü olmalı kimsenin ağı kimsede kalmıyor çünkü. Bazen öbür dünyaya da bişi bırakmıyor Yaradan, burada da hak yerini buluyor. Allahın adaleti de bu olsa gerek... Sevgili Kazım şiirini okuduğumda benimde sentezim bu oldu, ne demeye çalıştığını sanırım güzel özümsedim ve bunları yazmak geldi içimden, seni çok iyi anlıyorum keşke herkes bir birini daha iyi anlayabilselerdi o zaman bu acılar, bu haksız ölümler, bu kadar çok yaşanmazdı da, iğneyi kendine batırmadan, çuvaldızı başkalarına batırdık biz hep, hep ben, ben dendiğinde de bunlar oluyor işte... Kardeşçe barış içerisinde yaşamayı hiç öğrenemedik bizve öğrenemeyeceğizde... Harika duygulardı bunlar kazım ve haklı serzenişlerdi kutluyorum bu haklı söylemlerini kalemin var olsun ve hep yazsın...saygımla.
Dünümüzü unutmadan, unutturmadan bugünümüzün değerini anlayamayacağız, anlayamadık da. İnsanlar toplum olmanın gereklerini kavrayamadıkça, ortak değerlerimizi n üzerine tek vücut kol kanat gerip kollayamadıkça böyle de sürer gider ve birgün bir bakarız ortada hiçbir şey kalmamış. Her yurttaşın ülkesinin geçtiği yolları bilip ona göre bugünü hakkında karar vermesi dileğiyle. Teşekkürler, saygılar.
cok güzeldi sair dost..katillere, sorumlulara bir samar gibiydi...biz de affetmiyoruz ve bunlardan utanc duyan herkezle gurur duyuyoruz. Hic kimse siyasi görüsü yüzünden..din farkliligi yüzünden, giyim, kusam, düsünce gibi farkli unsurlar yüzünden yargilanmasi kadar büyük bir suc yoktur. Hele hele bu ölüm cezasi ise...biz de affetmiyoruz efendim..sagolun bu güzel siir icin
Unutmadık dostum. Unutmaya ve unutturmaya da niyetimiz yok. Ta! ki bu yobazlar hesap verene ve insanlığı öğrenene kadar. Sevgiler yüreğinize.
Ayrıca güzel bir hatırlatma var şiide gündeme dair. Ama bunu anlamaz birtakım mihraklar ve her zaman yaptıklarını yaparlar. Hani meşhur söylemleri var ya. " ........seninle gurur duyuyor" diye. Gurursuzluğun adı da gurur oldu ya. Ne desek boş. takdiri ilahi veriyor cevabı. Hem de ne cevap. Aynı toprakların üzerinde cereyan ederek. Sevgiyle kalın.
cemil tarafından 4/3/2009 11:34:16 AM zamanında düzenlenmiştir.
Kazim agabey, her hak helal edilecektir ama can hakki iki cihanda sorulacaktir. Cinitas arkadasimin da yazdigi gibi, güclünün ve zalimin yaninda olmak aslinda gücsüz ve cesaretsizlerin isidir. Gercegi söyleyip, dogrunun ve gücsüzün yaninda olacagiz ki Insanliga eziyet edenler cogunluk ve zalimliklerinden cesaret alamasinlar.
Bu ugurda canini veren tüm canlarimizi sevgi ve saygiyla aniyoruz.
Bu zulm sürdükce Iplerin sahipleri birgün ellerindeki ipi kendi boynuna takacaktir.
Dost haklısın..Ama toplumda barışı,kardeşliği sağlamanın yolları olmalı.... Denizler için pardon hata yaptık denen bir toplımda yaşıyoruz.Neden hata yaptınız diye sorguluyamıyoruz... Maraş ,Sivas,Malatya,Çorum unutulması mümkün mü.... Ama gelecek kuşakların yeni Maraşlar yaşamaması dileğyle.....
Hiç yabancı değil bize bu ağlamalar, Ölenlerin, Vurulanların ardından yakılan ağıtlar... Bizlerde ağlamıştık kanlı Maraş’ta Bizler de yanmıştık kanlı Sivas’ta ooooooooooooooy bacısı gurban bu dizelere evet diri diri yandık yakıldık biz ağladık ağlıyoruz hep sivası marışı çorum daha sayımımı yürek yangınımızı hakka yüreyen canları allahtan rahmet diliyorum ve onlar kıyan yobazları lanetle kınıyorum sayfan bir demet karanfil bırakıyorum dökülen yaşımla beraber yüreğine saglık kalemin varolsun saygılarımla zaralıcan bacın
Geçmişindeki kara lekelerle yürüyenlerin,gelecekte insanlık ailesinin onurlu bir bireyi olma şansları yoktur. Geçmişimizdeki hatalarla yüzleşerek,onları sorgulayarak ilerlersek;Çocuklarımıza bırakacağımız onurlu bir mirasımız olacaktır. Yakın tarihimizde bile olup bitenleri görmezden gelip hamaset nutukları atarak kurtulamayız.Yaşanılanların sorgulanması gerekir.Yoksa vebalimizden arınamayız.. Böyle giderse ''İnsanlık yasımıza'' gelmez,bilesiniz.. Yüreğine sağlık..Acısı olan herkesin acısını paylaşıyorum...Yeni acılar yaşanmasın artık...!
Siz helal edin hakkınızı, Ben ve katliama uğrayanlar katillerine haklarını Asla, asla helal etmiyorlar...
(Bir mendildir hayat, Zamanı gelince buruşturulur Kullanılır ve atılır...)
gerçeği söylemek yürek ister şairim.zalimden ve güçlüden yana olmak her zaman kolaydır.gönül ister ki insanlar yaptıkları kaltliamlarla kahraman olmasınlar.kahramanlıklar kan üzerinde yükselmesinler.elbette ki insalık dışı olayları unutmayacağız.bunu bize reva görenleri ve iplerin sahiplerine hakkımızı helal etmeyeceğiz.kaleminiz susmasın.saygılar sunarum.
Edebiyatdefteri.com, 2016. Bu sayfada yer alan bilgilerin her hakkı, aksi ayrıca belirtilmediği sürece Edebiyatdefteri.com'a aittir. Sitemizde yer alan şiir ve yazıların telif hakları şair ve yazarların kendilerine veya yetki verdikleri kişilere aittir. Sitemiz hiç bir şekilde kâr amacı gütmemektedir ve sitemizde yer alan tüm materyaller yalnızca bilgilendirme ve eğitim amacıyla sunulmaktadır.
Sitemizde yer alan şiirler, öyküler ve diğer eserlerin telif hakları yazarların kendilerine veya yetki verdikleri kişilere aittir. Eserlerin izin alınmadan kopyalanması ve kullanılması 5846 sayılı Fikir ve Sanat Eserleri Yasasına göre suçtur. Ayrıca sitemiz Telif Hakları kanuna göre korunmaktadır. Herhangi bir özelliğinin kısmende olsa kullanılması ya da kopyalanması suçtur.
Cevap Yaz