Dört mevsim sokaklarda çiklet, mendil satardın
Bir anne hayaliyle taş yatakta yatardın
Dupduru gözyaşını ekmeğine katardın
Sen ağlarken güldüler söyle neden Kardelen?

Yüzü gülmez bilirim senin gibi öksüzün
Yediğin dayaklardan morarmış bak gül yüzün
Yalvarsan yakarsan da dinlenmedi tek sözün
Çileyle mi doğdun sen istemeden Kardelen?

Kuş gibi titriyordun bedenin beyaz mermer
Şimdi baş üstündesin bu mu verilen değer
Senden önce ayrıldı katığın olan keder
Kanatlandın sessizce uçtun birden Kardelen.

Kaderin zamanını aldı çileyle kurdu
Peş peşe silleleri acımadan savurdu
Gül açan yüreğini ateşlerde kavurdu
Gözyaşların kurusun bitti çilen Kardelen.

Bir gün göremedin ki neşe, güven, afiyet
Kurtuldun tüm dertlerden gidiyorsun nihayet
Bir mucize sonucu imkân verilse şayet
Doğar mıydın yeniden susma, seslen Kardelen.

Acı geçse de yıllar yaşardın hayal ile
Hiç şikâyet düşmezdi gönlünden tatlı dile
Umudun bitmemişti bir gün gülmesen bile
Ölüm hiç yakışmadı daha erken Kardelen.

Kaptı seni ecelin sonsuza yürüyorsun
Mühürleyip defteri son defa dürüyorsun
Vicdansız gönülleri peşinden sürüyorsun
Senin için ağlıyor bak her gelen kardelen.

Ruhun yükselecektir düşerken yere teni
Affeder misin bilmem sana cefa edeni
Melekler bin nağmeyle cennetten izler seni
Göklerde kucak açmış bekler annen Kardelen.

Çok ağırdı yüklerin zor gelmişti taşımak
Yıllar boyu gözünden yaş aktı ırmak ırmak
Biraz daha sabret can, sevince kaldı ramak
Yakamoz gözlü güzel gönül çelen Kardelen.
_______________________________Afet Kırat