İnsan yaşama ağlamakla başlar
Çünkü, anne bedeninden ayrılır
Kötülüklerin kirlettiği ilk havayı
Doldurur ciğerlerine
Bunun için ağlar doğunca insan



İnsan ağlar kesif olan yaşamda
Annenin bir öpücüğünden
Babanın “aferin”deyişinden
Kocaman bir mutluluk duyar da;
Sevincinden ağlayıverir



İlk ağlayışından yıllar geçer de
Bir yağız delikanlı olduğunda
Yahut bir gonca gül olduğunda
Birini severde kalbi çırpınınca
Aşk ile ağlayıverir bu insan



Kader örmüştür bir terslik
Kopuverir ana-babadan
Ayrılıverir gelecek hayali ile
Toz pembeye bürüdüğü sevdiğinden
Acı ile ağlayıverir bu insan



Hayat acıdır
Ama tatlı bakmak gerek
Gülmek almalı ağlamanın yerini
Ama doğuşu ağlamakla başladı
Geçmişine ağlayıverir bu insan



Yaşam öyle acımasızdır ki;
İnsan selinde yalnız kalırsınız
Derya’da boğuluyorken bile
Susuzluğunuz vardır
Güneşte üşürken ağlayıverir bu insan



Yaşa başa bakmıyor hayat
Kimini okşar şefkatle
Kimine de indirir acı sillesini
Ne yüreği dinler,ne aşkı
Bilmeden ağlayıverir bu insan



Zaman gelip çatmıştır
Acılar kederler bitmiştir
Nefesi kalmamıştır artık
Göçünü almıştır,gitmiştir
Geride kalanı ağlayıverir bu İNSANIN



DOĞUNCA AĞLAMIŞTIR
YAŞARKEN AĞLAMIŞTIR
AŞKINA SEVDİĞİNE AĞLAMIŞTIR
GİDERKEN AĞLAMIŞTIR
AĞLAMAKLA BAŞLAMIŞ YAŞAMA
ÖLÜRKEN AĞLAMIŞTIR BU İNSAN
Burak Yahya