..................Bu yürekler kan ağladı gidişine yiğit KAĞANIM Muhsin Yazıcıoğlu...


Kaşları çatılmış yiğidim Eylül’de
Haksızlığın en derinlerinde
Nefessiz betonlara kar düşer
Üşürsün sütü bozuk hücrelerde
Namert emirler kilitler şanlı duruşunu
Ülkü’nün namusu çiğnenirken
Çaresiz bakışların geleceğe aydınlanır...


Acılar, çığlıklar Mamak’tan yankılanır
Ülkü çiçekleri susuz, aç, bitkin
Tarumar ocaklar virane Eylül’lerde
Binlerce yiğidim öksüz öz yurdunda
Kan sızar yüreklerden güne
Mevsimlere mahkum ana yürekler
Bir yiğit gürler,adı Muhsin olur
Sabırla tefekküre bilenir şanlı Alperenim!..


Demir dağlar erittin sen Anayurdumda
Bozkurt oldun, yürüdün en önde
Başbuğla el ele, gönül gönüle bayraktın
Yol verildi Alparslan’ından sırlıca
Dağılmış milleti toparlarken imanınla
Kara şafaklarda güneş oldun
Ödün vermedin Peygamberin yolundan
Ecdadımızın nurunda kök saldın
Adım adım Ergenekon’dan çıkış buldun!..


Alevlendi yürekler, secdeye vardı alınlar
Budunumuz zafer sancağı kaldıracakken
Kahrolası iblisler kudurdu
Kükreyişine üç kez tuzaklar kuruldu
Yılmadın, memleketimin her köşesindeydin
Dün Kağan sesin çınlatırken K.Maraş’ı
Vakurlu gidişin rehberdi bize
Emanet ederken milletini Yüce Mevlama
Uçup gittin Peygamber gülüşlerinle
Karlı dağlarımda sessizliğe büründün
Üşüdün Eylül’lerden gelen kar fırtınasında
Ne olur ses ver ey canım BİLGE KAAN’ım!..


Zafer Direniş
...