En uzun yol;
Kalpten beyne giden yoldur.
Bitiremedim bende bu yolu,
Seni gördüm,
Göz ve kalbe kandım.
Yolun sonunu,
Beyni hesaba katmadım.
Duygulardır önce dedim;
Attık imzayı.
Bu nikah değil,
Mahkumiyetimin imzasıydı.
Yıllarca esir,köle,
Kendi duygularımdan vererek,
Seni mutlu edebilmek için yaşadım,
Ve çocuklarım için,
Ama bende vardım.
Bu hayatta,bu yaşamda.
Benimde isteklerim,duygularım,
Nazlarım,nazlanmalarım vardı.
Yapamadım,anlatamdım.
Anlarsın diye senelerce bekledim.
Son kararımdı ayrılık.
Bir kez geliyorum dünyaya,
Onuda senin takıntılarınla tüketemezdim.
Ayrılıktan sonra,
Duyduğum eksiklikler;
Sevdamdan değil idi,
Evlillik üzerine yaptığım alışkanlıklardandı.
Sana nasıl alıştıysam?
Yalnızlığada öyle alışacağım.
Alışamadığım tek şey çocuklarım,
Beni esarete,müebbete iten çocuklarım,
Ve onlara duyduğum sevgi
Seneler sonra,
Tekrar oturttu o masaya.
İlk oturuşum kendi isteğim idi,
İnsanlar;hata yapabiliyor.
Bu oturuşum ise çocuklarımın,
Yanlış ya da doğru üstüne alınma.
Kuruyan,kurutulan ağacı yeşertemezsin.
Atacağım bu son imza ile,
Kalem;kırılmıştır artık...