Çanakkale vatandır, hem namus hem imandır
Hak yolunda imtihan, al bayraklı destandır

Yiğitlerin mahşeri, küfre kale o belde
İki yüz elli üç bin şehit verdik o selde

Türk, Kürt, Laz, Çerkez, Arap, Arnavut, Gürcü, Boşnak
İslam için can verdi gülücükler atarak

Hiçbiri ırkçı değil, hâlis bir Müslümandı
Vatan için Allah’a can verecek zamandı

Yağmur gibi yağarken acımasız mermiler
Dillerden yükselirdi fatihalar, tekbirler

Elde yoktu mühimmat; yiyecek, giyecek yok
Lâkin Mehmetçiğimin iman dolu göğsü tok

Mehmetler şehit olup İstanbul eman buldu
Yedi düvel kovuldu, ruhlar şaduman oldu

Örtü, Kur’an ve bayrak uğruna biz savaştık
Onca cihad sonunda musibete bulaştık

Lozan hezimetiyle verdiler Adalar’ı
Susturdular semâdan Hak diyen sedâları

Batı şapkası için asıldı nice başlar
Mehmet’imin ruhunu anlar mı hiç sarhoşlar

Yaradan’ı bırakıp beşerlere taptılar
Milletimi Batı’ya bir kul, köle yaptılar

Yahudi değil miydi ol Hünkâr’ı hal eden?
İttihatçı hainler emâneti zûl eden

Ma’rufu öteleyip münkerleri yaydılar
İmanlı insanları birer parya saydılar

Görebiliriz belki, demokrasi ahrette
Cumhursuz cumhuriyet palavraydı elbette

Ümit tohumu saçtı Mehmet’im bu toprağa
Gönülden sevdalıyız ay-yıldızlı bayrağa

Adnan Ünal “ö.ç.m”