Çanakkale benim, gururum canım.
Onunla tutuşur, ateşden kanım.
Bir yanım Ağrı’dır, Edirne’m canım.
Onlarla yanıyor, alevden kanım.

On sekiz mart benim, şanım şerefim.
Parladı yeniden, benim güneşim.
Aldı düşmanlarım, dersini benden.
Gurur duydum Atam, şehit Mehmet’den.

Battı gemileri, öldü her biri.
Kaçtılar buradan, gerisin geri.
Şehit kanı akan, bu dereleri.
Türk’ler terk etmedi, o siperleri.

Batının gücüydü, zırhlı gemiler.
Her biri kan kusan, çelik obüsler.
Quenler, Elizabeth, daha niceler.
Denizin dibine, batıp gittiler.

Askerleri seçme, savaşçı ırklar.
Faslı’lar Hint’liler ve de anzaklar.
Yapsalar da burda, bir çok planlar.
Öldü İngilizler ve Fransızlar.

İşte Türk’ün kanı, şahlandı orda.
Düşmanı sokmadı, kalsa da darda.
Şan kattı şanına, bütün dünyada.
Çanakkale geçilmez, o bir armada.

Sonra yine geldi, bu kahpe düşman.
Kurtuluş harbiyle, oldu bin pişman.
Denize döküldü, İzmir’den Yunan.
İngiliz, Fransız, kaçtı İtalyan.

Bunlar leş kargası, tarih yolunda.
Ne arıyorsunuz, Anadolu’mda.
Malazgirt’ten başlar, düşmanlık bize.
Durmadan gelin, dökeriz denize.

Ey millet yüzyıldır, bak neler gördün.
Düşmana süngüyle, duvarlar ördün.
Vermedin yurdunu, savundun öldün.
Kurtardın vatanı, sevindin güldün.

Türkmendağlı devlet böyle kuruldu.
Meşakkatli lakin, uzun bir yoldu.
İlk Cumhurbaşkanı, Atatürk oldu.
Vatan millet birlik, selama durdu.
HİLMİ CAN.
18.MART.2009.