Çanakkale Arslanları

Gözler şimşek, gönül ateş koştular,
Alnında nur, arslanla eş coştular,
Göğsü iman, dili Kur’an taştılar,
Allah Allah! diye dağlar aştılar!

Zafer aşkıyla yandılar, yandılar,
Vatan için koştular, dayandılar,
Şehit olmak onların emelleri,
Mehmet’i korkar da kaçar sandılar.

Şehadete koşuyordu her nefer,
Tarihler yazacak, destan bu sefer,
Düşman dayanamaz, yok gözünde fer,
Allah için koşun, bizimdir zafer!

Akıyoruz, geliyoruz sel gibi,
Vatanımız; duramayız el gibi,
Türk’üz, her gönülden sesleniyoruz,
Vatan sevgisiyle besleniyoruz!

Kükreyerek atıldılar bak mertçe,
Bağrın açmış, siper etmiş cömertçe!
Tekbir sesleriyle inledi gökler,
Yalın kılıç savaştılar, erkekçe!

Anafartalar’da Mustafa Kemâl,
Arıburnu cephesi şehitlerle al,
Esat, Vehip Paşa, Birçok miralay,
Koşuyor askerler bak alay alay!

Hepsinin yüreği şimdi bir volkan!
Yiğit askerlerim düşmana kalkan!
Dereler, tepeler boyanmış al kan!
Atam sesleniyor:’Vatanım çalkan! ’

Bir değildi, iki değil, beştiler,
Aynı köyden, yanan kor ateştiler!
Sanılırdı, hepsi de kardeştiler,
Ufukta parlayan bir güneştiler!

On sekiz Mart kahramanı Cevat Bey,
Diyor:’Zaferimi duysun dünya, hey!
Verdik, burda koşup binlerce şehit,
Kimse diyemez Ki; ’Türk’e başın ey! ’

Cana bin can katmış askerim sanki,
Bu öyle bir savaş, öyle bir an ki,
Hangi ilden bunca şehit seçilmez,
Diyorlar ki:ÇANAKKALE GEÇİLMEZ! ’

Şehit, besmeleyle toprağa konur,
Babalar ürpermiş, duyarlar onur.
Anadır, olsa da gözleri yaşlı;
Başlarında hâle, yüzlerinde nur!

Vatan aşkı Mehmet ’de çağlıyordu,
Düşman yenik düşmüş, kan ağlıyordu.
Mustafa Kemâl’le yer gök inlesin!
İstiklâl Marşını herkes dinlesin!

Hâlenur Kor (30 Ocak 2000)