Kim bilir neye benziyordur Ankara..
Senin anlatmadığın, Benim merak edip sormadığım şehrin, ayaklarının tozunu içine alan şehrin nasıldır...
Kendime sakladığım, kendimce yaşadığım, kimilerinin hiçi olan İstanbul gibi mağrur mudur?
Suratına yerleşen küçük bir tebessümün kaynağı olabiliyor mudur hiç beklemediğin anda üzerini sırılsıklam eden vakitsiz yağmurlar...
Dahası, Ankara�ya da vakitsiz düşüyordur mudur yağmurlar..
Taşlar, herhangi biri için sadece beton yığını olan taşlar, olmadık veya organize edilmiş bir rastlantıda, kalbine ya da midene kimsenin anlayamayacağı ağrılar bırakabiliyorlar mıdır?
Kim bilir neye benziyordur Ankara..
Memurların sabah akşam cirit attığı sokakları, öyle öğrendiğim, öyle anlatılan sokakları, memurlar gibi boş vermiş, vazgeçmişler midir..
Dans eden, yüzü saklı bir kadının vücudunun güzelliğini görür gibi oluyorlar mıdır, pencereden dışarıya, bir akşamın geç saatlerine bakan insanlar...
Yoksa nüfusunda ezilmiş, her metre karesi insan olmuş, beton olmuş, koca bir yalnızlığa dönüşmüş bir hiç mi şehrin..
Bilmek, öğrenmek, Senin anlattığın bir seferin içinde olabilmek, şu saatte, şu soğuğa rağmen ne de güzel olurdu..
Bütün bunları bir kenara bırakıp;
Seni Ankarasız düşünüyorum,
Bir banliyo treninin, iyi ısınmış odalarından birinde, Sana geliyor olmanın hayaliyle birlikte..
Aklımdan geçen , huzurun güzel şey olduğu..