Mehmet Poyraz KARADAĞLI

Ben ki, bu sevdada serden geçmiştim…
Şimdi ise, faili bilinen bir cinayetim…
Söyle biçare us’um… Susma söyle…
Sen bitimsiz labirentlerinde,
Hangi sorularına cevap aramaktasın…

Yüreğimde sessiz çığlıklarım var…
Ama ben suskunum sevgili…
Beyaz zambaklar elimdeyken,
Biliyorum sende bana susmaktasın…
Söyle hangi söz,
Verilmiş hükmü galebe çalar yeşil gözlüm…
Söyle hangi kelime,
Bensizliğin kanıtı can-ı müptelam…

Ben sevdamla yüreğine kirpiklerimi bulamışken,
Sen, mülteci yüreğimin ilk ve son sayfası oldun…
Sen, hırçın gönlüme morg sessizliği yaşatırken,
Kendi us’unun bile hakikatsiz tayfası oldun…
Sen, âmin diye biten bütün dualarımı,
Mateme çeviren suskun nidası oldun…
Sen en masum anımda beni yüreğimden vurdun…
Mutlumu sun?

Çığlıklarım suskuda,
Sanki konuşmamaya yeminli…
Hasretine yaktığım ağıtlarımla,
Süslenirken ağlamalarım,
Susma haykır çığlıklarım…
Sevgilinin ismini gök kubbeye yükselt,
Dudaklarımdaki kanla süzülen dualarımda…

Yüreğimde sevdamla ilmek ilmek ördüğüm umutlarım,
Her haliyle aymazlığa gebeydi biliyorum…
Ah sevgili gel de, en masum halinle öp yüreğimi.
Gözlerime bırak yeşil gözlerini.
Ve senli şiirlerime sal zambak kokulu saçlarını.
Umutlarımı aymazlıktan kurtar,
Ve umuda kanatlandır,
Umutsuz yüreğimi…

______________ Saklı Düşlerim_...