Şiirinizi çok iyi anlayabilmek için önce baharı, ardından çiftçiyi ve daha sonra da nadasın okunması gerek diye düşünüyorum.

Köy yaşamını ve köyde baharlar nasıldır yaşayanlar gerçek anlamda bilirler. Bilmeyenlerin de o havayı mutlaka yaşaması gerek dye düşünüyorum ama şu anda köy yaşamı diye bir yaşam olmadığı için çok fazla güzelliklerden mahrum olduklarını bilmek de bir başka üzüyor aslında beni.

Tan ağartısında, kaba ama bir o kadar da kızgın " hay sizin gibi gençlere ne diyeyim ben, güneş üstümüze geldi siz hala tembel tembel yatıyorsunuz. Kalkın hemen tarlaya, çift sürülecek. Öküzler yemlenecek, inekler sağılacak, tarlaya ekin ekilecek, siz hala uyuşuk uyuşuksunuz" diyen ses ile uykudan uyanmaya çabalardık. Dedemin sesidir bizi tan yelinde ayağa diken ve elimize bir dilim ekmek alıp tarlaya koşturan. Öğlen sıcağında, bir ağaç altında, sofra bezinin üstüne konmuş taslarda, evden gelen yemeklerimizi nefes nefes yemeye çalışırken bile azar işitirdik dedemden.

" Haydi çabuk yiyin, akşam oldu" derdi. Oysa hayvanlar çok yorgun. Onların önünde yürüyen biz çocuklar yorgun kim dinlerdi ki yorgun olmamızı.

Şimdi düşünüyorum da, o zamanlar çok yorulurduk ama ona rağmen hep birbirimize olan sevgimiz dururdu yerinde. Şimdi ne sevgi, ne saygı, ne toprak, ne toprağı sürecek öküzler, ne de tarlaya azık getiren annelerimiz var ve biz o günleri çok fazla özlüyoruz.

Geçmişe özlem duymak, gelecekten umutsuz olmak demektir bilirim ve sanırım biz umutlarımızı kaybettiğimiz için hala oralardayız.

Bu arada bende bir Yörük kızıyım. Sonradan yerleşik hayata geçiş yapmış dedelerimiz. Ve Yörük kızı olmaktan her daim onur duymuşumdur.

Çok teşekkür ediyorum. Beni geçmişe götüren dizeleriniz için. Saygılar yüreğinize