Ben bir göz’üm dolaşırım karanlık köşeleri
küçük bir çocuk gördüm Ayakkabısı olmayan
kapıdan dışarı çıkamayan
yırtıktı pantolonun dizleri
yüzü buruşuktu anasının
tıraşsızlığın kirliliğiydi
suratında babasının

ben bir göz’üm
bakkalda biri bir ekmek için yalvarıyordu bakkala
parası yok, işi yok, umudu yok
kendini asacak ya
bir ipi de yok garibimin.
Ağlayacaktı ya bitmişti gözünün yaşı
Küfredecekti çaresizliğine
Bir sızı vurdu tam tepesine, döndü başı
Gitti garibim kavuşamadan ekmeğine

Ben bir göz’üm
Olmaz olaydım.
Pezevengin biri hanımını birine pazarlarken gördüm
Ben utandım o utanmadı
Işıldadı gözleri bu karlı iş dercesine
Sonra kahvehaneye geldi ve haykırdı ”demli bir çay” diye
Sıcak sıcak namusunu yudumlarken gördüm
Çaresizliğine miydi
Yoksa namussuzluğuna mıydı, üzüldüm.

Ben bir göz’üm
Keşke olmaz olsaydım
Son sözüm



Rahim Recep Akdora