ölürcesine bir nefes çektim cigaramdan
gözlerim kan toplamış ağlamaktan
bir köşede boynum bükülmüş
yokluğun yeni yeni tattırıyor ölümü nefesin kadar sıcak
sağa dönsem dert sola dönsem yalan nereye baksam isyan
uyku yok iliklerime işlemiş soğuk dünden kalan yarım düş
ve bir heykel gibi duran resmin karşımda
hakkım değil bu çektiklerim
eğer birgün ölmek için yaşıyorsam zaman çok geç
biterken yok olmaktalığın koyunda
senden arta kalan ne varsa
topla bir köşeyede avut kendini
ölüm uçurumsa karanlık yaşamak değil, kendini salmak lazım
durup düşünmek kaybettirir herşeyi
geride bıraktığın uzaklığın ve yakınlığın
soluk almaktan ibaretmiş herşey, ölüm kadar yakınmış ayrılığın
satılan her aşkın bir alıcısı varmış
beyaz göz bebekleri kan bürür hayatını
uzat elini azrail nefesin kadar yakın sana
unutma birgün düşersen dipsiz bir karanlığa
ölümü düşünme hiçbir zaman, yaşa yaşamayı öğren
sende benim gibi umutla yaşadığın her bir saniyeyi
ruhsuz bedeninde katlet
kısalan ömrün bir hatırası kalsın benden sana bu şiir
dönüpte bakarsan süslendiğin aynaya
elini her saçına dokunduruşunda
beni hatırla ama ismimi alma ağzına, anma aklında
düşlerle uyuyan bir deli aşık diye hatırla beni
seni ne kadar çok sevdiğimi o zamanda bilme
akan gözyaşlarımı helal ettim sana
hesabını ne bu dünyada nede öbür dünyada verme
sokakta görürsen selam bile verme
öldü de, yaşamıyorum zaten
al bu koca şehiri ve eşkiya yüreğimi sana bırakıyorum
trenim kalmak üzere gidiyorum
sen kederlenme hiçbir zaman
bu şehirden dertleride yüklendim sırtıma
olabildiğin kadar mutlu oll
çok uzun yaşa benim gibi seven varmı gez dolaş bull