Yalnız başınayken insan
Düşüncelerini yoklar akıl defterinden
Kelimeler nazlı bir gelin gibi
Dökülüverir kalbinden
Başlar şairin içsel yolculuğu.
Artık hiçbir engel tanımaz kelimeler.

Rüzgar savurur yapraklarını
Döner döner kendine çarpar
Dağ, sırtını dayar yamaçlarına çamların
Gölgesinde güneşe durur çiçekler.
Bir çocuğun gözlerinde mavi gülücükler.
Okul sıralarında kalem kokusu, tebeşir tozu
Bahar, öpücüklerini gökten çalar
Mavi yağmurlar çiseler martın kalbinden

Yalnız başınayken insan
Penceresinden bakar uzaklara
Uzayan ufuk çizgisinden yarınlara
Düşlerinde gezinir ıhlamur kokusuyla kırlarda.
Fesleğenlerini sular har sabah
Ve günbatımında sigara dumanı, ağzında
Serçeler sıralanırken elektrik tellerinde
Fısıldaşmalarına tanık olur
Ve gülen gözlerinde bir ihtiyar
Tarihin ak-kara sayfalarında
Maziden kalma bir hatırayla yorulur
Çamurda oynayan çocukların keyfine diyecek yok
Aç,sefil gözlerle oyun işte hayat
Yedi çocuklu,yırtık elbiseli Nusret
Öfkesini hırçın kayalıkların balıklarına olta atarak geçirir.
Kır saçlarının altında sakladığı pişmanlıkla.

Yalnız başınayken insan
Bir sürü şey düşünür
Sürünün dışında
Ve sürüyü değiştireceğini umarak!...