merhaba,

düşler, gerçeğe dönmeye başladığında, gerçeğin sert yüzüne çarpar..

düş olafrak kalanlarsa, insanın halen ulaşmaya çabaladığı, ömrünün geri kalanında mükemmele ulaşacağına inandığı olmazlardan oluşur..

yani, olmayacakların güzelliği bizi yaşatır, olanlarınsa katılığı ömrümüzü tüketir..

sonuçta, bir kısır döngü içinde midir yürek?
bunun normali, akıllıcası yok mudur hiç? bu ikilem içinde mi yaşamaya alışmak gerek,
yoksa düşlere devam etmek mi?

dimağ, elinden geldiği kadar, bilinçlendiği düzeyde düşlerini kuracak elbette,
bazıları katılığın hasadında kalacak ömür boyu..

peki, kimler mutlu olacak? herşeyi masal olarak gören mi?
ya da, gerçeklerin olmazında yaşamın zaten kısıtlılıklar ülkesi olduğunun farkında olan mı?

paradoksun içinde kalmak da ayrı bir sıkıntı, bunun bir paradoks olgusu olduğunun farkında olup yazan da :(
yani bu açıdan ne yapmak gerek?

mutlu olmak ne kolay deriz; hemen yanıbaşımızdaki güzel insana duyguları verici gönülle açmak yeterlidir.
fesat duygularla yaşamak da ne kolay, sürekli alıcı olur o zaman dimağ, çevresinden elektron toplar, herkesi parçalar. yürek kırıcıdır.

yaşamın iki yönü, yaşamın felsefesinin derinliğini irdeleten şiiri kutlarım..
küçük bir düş görme denemeniz, okuru nerelere alıp götürüyor :)

başarılar.
saygılarımla.
orhanti.