Haydi kalem seninle, yaz şair şiirini.
Yazdığın bu mısralar, anlatacaktır seni.
Ruhundaki feryadı, anlatmak zor şiirde.
Bu hayat girdabında, boğulma sen şehirde.

Şiir yazmak zor iştir, hem ilham hem tecrübe.
Her şair duygusaldır, bazen olur göçebe.
Bir çok gülüzar gördüm, kurumuş solmuş bitmiş.
Baykuşlar mekan kılmış, bülbülleriyse gitmiş.

İstersen küçük yaştan, anlatsana dostlara.
Çocuk yaşta başladın, aşık oldun kızlara.
Halk şiiri severdin, Veysel geldi kazara.
Gariban ămă şair, seni soktu hazlara.

İşte böyle başladı, şiirlerle serüven.
Yahya Kemal’e hayran, onun Endülüs’üylen.
Nedim Baki ve Nefi, öğretti Osmanlı’yı.
Lise yılların idi, kahrettiler dünyayı.

Benim Yunus’a aşkım, tutuştu bedenimde.
Özümden kelimeler, yer aldı şiirimde.
Neyzen’den sihirli ney, hoplattı yüreğimi.
Şiir beni ısıtıp, yakardı benliğimi.

Mehmet Akif üstadım, ona Tanrı vergisi.
Necip Fazıl sultandır, var mı başka birisi.
Bir çok şair var tabii, yazarsam şiir bitmez
Küçükten şiir yazdım, ilk aşk aklımdan gitmez.

Bakıyorum maziye, elli yıl çabuk geçti.
Şairin nurlu gönlü şiirlerle birleşti.
Bazen sevinirim ben, bazen hüzün yazarım.
Bizde ilham kalmadı, işte ondan kızarım.

Gönlümün sultanı var, ona şirin yazarım.
Anneleri kızarda, hoş görüyor kızlarım.
Bugünlerde üzüyor, beni ülkemin hali.
Ben halkın şairiyim, deyemem boşver gali.

Özümdeki asalet, dayanır Altay’lara.
Hükmettik biz dünyaya, hükmettik kıtalara.
Mustafa Kemal Paşam, rest çekti düşmanlara.
Zaferleri kazanıp, bayrak diktik burçlara.

Bu yaştan sonra benden, sevda şiiri beklemek.
Biz ülkeyi yazalım, ona verelim emek.
Düzelirse memleket, yine yazar bu kalem.
Güllük gülistan olur, yaparız bizde alem.

Mehmet’lerim ölürken, her zaman yanar sinem.
Yaratanım Allah’ım, sabrı senden diliyem.
Türkmendağlı uzatma, yeter bitir şiiri.
Son demlerin geliyor, özledin sen kabiri.