Bilir misin her dudağa yakışır derlerdi
Senin dudakların gülmeyi öğretirdi gülmeye
Rüzgârlara nasıl tat verirdi saçların
Gözlerin dinlenme yeriydi, sen göremedin
Yeryüzüne inmiş bütün yıldızların.

Bilir misin pembe bu tonunu güllerde bulamazdı da
Senin yanaklarına yerleşirdi
Cıvıltıların bülbüllerin dilinden düşmezdi
Ellerini tutardı ya şu ellerim
Hiç ama hiç üşümezdi.

Ah! Ah!
Nerden rastladık aşk ve ayrılık gibi düşman kelimelere
Söküp aldı ne varsa hücrelerimizden
Ya da biz öyle sandık
Ayak izleri tutuşturdu yüreklerimizi
Dilimiz tutuldu, “Dön! ” diyemedik, bakakaldık
Yandık.

Hatıralar sardı geceleri şimdi, uykuya düşman
Mısralarımın yarını kalmadı
Yumrukladım masaları, haykırdım, çığlıklar attım da
Ayak izlerinden bir teki bile duymadı.

Biliyorum feryatlar faydasızlığın tam ortasında
Bakışlar suçsuz, sessizlik günahsız
Hangi dikkatsiz lügatten kaçtıysa
Bir tek kelimenin gelişi suçluydu zamansız.

Rüzgârlar tadı unuttu, gülümsemeler öldü dudaklarda
Pembelik uçtu yanaklarından
Bülbüllerin yerini her gece baykuşlar aldı
Canım, senden geriye bir tek
Bir tek sana uzanmış el kaldı
Sana uzanmış el kaldı...
Boş bir el kaldı.

Turgut Uzdu




(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.