Kutsal bir zaferi yadediyorken şimdi,
Yüreğimin gözyaşları,Şehitlerim içindi.

Nasıl bir zaferdi ki bu Ya Rab!
Kan oluk,dağ kemik,yüreklerde türab.

İnsanlık tarihince eski, esir edilemez Millet,
Şahlanmış iman kuvvetıyle,yüreğinde hürriyet.

Canlar boşa verilmedi,bir avuç toprak adına,
Secde etmedi o alınlar,Rabbımden başkasına.

Nefisler üstüydü ya şimdi vatana hizmet,
Can ve tenden geçilmiş,şehitlik ruha nimet.

Her can haykırıyordu "Benimdir Rutbe_i Güzin"
"Ağlama annem,dönmezsem Şehidinim,dönersem Gazin."...

Ve ezelden gelen iman,istiklale el verdi,
Türkün her neferi dünyalara bedeldi.

Sulara vurulmaz denen perçinler vurulmuştu,
"Geçilmez ÇANAKKALE" alemce duyulmuştu.

Durmasaydı Türk’ün Eri,ehl_i salibin önünde,
Zincirliydi müslüman ve esirdi iman belkide.

Şimdi suskun ve derin yatıyor ya bu yerler,
Ah ! Bedeli ne ağır,ödülü ne Kutlu Zafer.

Çanakkale,yaşanan gerçek Türk Efsanesi,
Dünyanın karalamaya kalmadı bahanesi.

"Kavm_i Necıp" ünvanını hakeden Yüce Millet,
Bir Allah’a hizmetkar ve köledir ilelebet.

Şimdi gözyaşlarım,suluyor ya makberini,
Tarihe kanıyla nakşetti,nakkaş,Asımın Nesli...