22
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1392
Okunma
Adam kendi nöbetini tutuyordu yine
Kaybettiği kaybetmek istemediğiydi
Zaman yaşayamadığı her şey için
Onu biraz daha yaşlandırıyordu
Suratını asıp yüreğindeki asmalara baktı
Yeşilini çoktan kaybetmiş bir bahardı o
Öyle kayada pat diye açan bir çiçekti
Nöbetini tuttuğu bahçenin yolunu gözleyen
Sonra kendi tanrısını düşündü sessizce
Sessiz bir adamdı zaten
Tanrının sokağa saldığı bir meleği gözetliyordu
Gözleri inciden
Elleri günahsızlığın hafifliğinde olan
Yüreği sevginin çemberinden bakan
Ruhunda fırtınaların bıraktığı izlerle
Günahsızlığın devrini kapatan
Sonra kendini düşündü adam
Aklından okuduğu bütün kitaplar geçti
Kaldırım boyu gülüşmelerden çok uzaktı
Yaşama bakışında yıldız kırıkları kalmıştı
Onda
Güneş soyunmuş
Su yanmıştı
Şimdi bu yalnızlığın nöbetinden gidiyordu
Yüreği hiç okşanmamış
İç çekişlerini toplamış melek.
23.1.2009
SOKAK ŞAİRİ