0
Yorum
0
Beğeni
0,0
Puan
1113
Okunma
17 Ağustos 1999 Marmara depreminin daha ilk günleri.Adapazarı’ndan kaçan kaçana.Bir araç bulup kurtarabildiği eşyasını yükleyen arkasına bile bakmadan terketmeye başladı şehri.Genellikle de göç vasıtasıyla gelenler.Batan gemiyi önce fareler terkedermiş,aynen öyle.Tabi ne de olsa bu kentte hiçbir şeyleri yok.Olan bir kaç parça takıl tukulunu da yanında götürmüş zaten.Bırakıp gitmek kolay.Ya biz? Köklerimiz öyle derinlerde ki söküp çıkartmak ne mümkün.Bir kaç yıl sonra gidenlerin çoğu geri geldi yeniden,daha da güzel yaptığımız şehrimize.Ama biz kalanlar onları kovmadık.
Haydi gidin güle güle demiyorum
Dönüşünüz olmasın
Lâzım değilsiniz
Lâyık değilsiniz bu kente.
Sizi gidi fareler
Yeteriz birbirimize biz kalanlar
Yaparız kentimizi yeniden
Eskisinden de güzel
Sakın ha dönmeyin
İstemiyoruz sizi artık
Bu kenti bizim gibi sevemezsiniz
Aşık olmadınız ki siz
Bu kentte hiç
Bir liseli kıza
Yanmadınız ki köz gibi ığıl ığıl
Hiçbir şeyiniz bu kentten değil
Bu kent sizin değil
Ya biz
Sevdalıyız bu kente hesapsız
Yeniden yaparız şehrimizi
Çocuklarımız için
Biz bu kenti sevenler
Çok daha güzel
Haydi gidin
Güle güle demiyorum size fareler
Dönüşünüz olmasın.
Bulduğunuz o yeni deliklerinizde
Mutlu yaşayın
Eğer yaşayabilirseniz
Biz kalanlar birbirimize yeteriz
RECEP AKIL
