İstanbul’dayım, haziran sonu
Temmuz kapıda
İstanbul’dayım, çok yalnızım
Yok, hiç kimsem
Sılada, çok uzaklardasın sen
Kimi sahilde
Kimi banliyö treninde
Nereye gitsem taşıyorum, hasretini içimde
Oturmuşum bir kenara
Elimde bir kutu bira
Gözlerim dalıp gitmiş, çok uzaklara
İstanbul’dayım bir başıma
Sanki günler bir asır
Mevsim yaz, günler uzun, çok uzun
Ah! İstanbul, ne taşın altın ne toprağın
Ne de bir gram tozun
İstanbul’dayım, yuvasız bir kuş gibi
Özlem dolu bu yüreğin yok ki sahibi
İstanbul’dan çok uzaklardasın sen
İstanbul’da bir başınayım ben
Senden böyle uzaklarda olmak mı?
Yoksa şu kara bulut gibi yalnızlığım mı?
Hangisi daha çok kanatıyor şu yüreği
Hangisi daha çok acıtıyor, bilemiyorum
İstanbul’dayım, önümde arkamda
Sağımda solumda, kendi âleminde insanlar
İnsanlar bir deniz
Ben yüzmeyi bilmeyen bir balık
Beni boğuyor artık, bu yalnızlık
Ne zaman biter bu ayrılık, bilemiyorum
İstanbul’dayım, bir başıma
Ellerim cebimde yürüyorum…


Gürsel İLERİ