Bu şiirin hikayesi:

17 Ağustos 1999 sabah saat 03.02.. Henüz ayaktaydım,yatmaya hazırlanıyorum.Önce müthiş bir uğultu,nereden geldiği belli olmayan.Sonra korkunç bir kütürtü,ardından anlatılamaz bir sarsıntı..Sonradan öğrendik,tüm bu olanlar sadece 45 saniye sürmüş.Yalnız 45 saniye.. Koca bir bölgenin tarumar olup yok olmasına, onbinlerce insanın can vermesine yetmişti bu 45 saniye.Siz bakmayın yetkililerin verdiği sayıya. Ölen canlar en az verilen rakamın iki katıdır.Eşimizi dostumuzu,yakınlarımızı kaybettik.Niçin? İnsanoğlunun o iflah olmaz,tatmin olmaz hırsı ve bencillği yüzünden.Peki ders alabildik mi? Sanmıyorum.Neye layıksak o gelir başımıza.Suçu kabahati kimselerde aramayalım.Dönüp önce kendimize bakalım.Boşuna denmemiş.’İğneyi kendine,çuvaldızı başkasına’ Bizim buralarda artık iki kattan yüksek bina yapmak yasak.Ama gel gör ki o bitmez bencilliğimiz ve doymazlığımız yine ön planda.Sanki daha birkaç yıl önce o enkazlardan çıkan kendimiz değilmişiz gibi.Yaptığımız binaya bir kat daha nasıl ekleyebileceğimizin hesapları içinde katakuliler,düzenbazlıklar çevirmenin,binbir türlü hileleyle ona buna rüşvetler verip işi kıvırmanın peşindeyiz O Dünya’ya destan kural tanımazlığımız her an sürüyor.Üç kuruşluk dünya için saldırıyor,saldırıyor,saldırıyoruz.Nereye kadar?
Bu şiir,işte o gecenin sabahında karalanmıştır.Pek çok eksiği var.Olsun.Düzeltmeye,yeniden düzenlemeye elim gitmedi.Sanki birilerinin hatıralarına saygısızlık yapacakmışım gibi geldi bana.Bu yüzden ilk yazıldığı gibi koydum sayfaya.Yitirdiğimiz canlarımıza Allah’tan rahmet diliyorum.Böylesi acıları bir daha hiç yaşamayalım inşaallah.