Sıcacık parlayan güneş gözleri kâinatın,
Hâleli ay ona âşık bir utangaç sevgili.
Çiçeklerse müjdeleri, şu çileli hayatın,
Yıldızlar sonsuz semâda fırlatılmış konfeti.
Gözyaşları; hüzün dolu yağmurları acının,
Yanardağdan fışkıran lâv, dertleri mi beşerin?
Şimşekler ki öfkelerin parlayıp yansıması,
Çağlayandan akan sular, coşkunluğu neş’enin.
Gökyüzünden, kavuşmaya koşup gelen pürtelâş,
Uçuşan kar taneleri sevdâlısı yolların.
Esen ılık meltem, uzun sırma saçı rüzgârın,
Ruhuma inen sükûn, senin sıcak kolların.
Dalda açan tomurcuk, bir bebeğin gülüşü,
İçiçe bir düğümün kolayca çözülüşü.
İçimde fırtınalar kopsa da bilinmeyen,
Ruhûmdaki dinginlik, bir kuşun süzülüşü.
Sırları yüreğinde saklar kara geceler,
Çalkalanır içimde bin türlü bilmeceler.
Sığınacak bir köşe, yaslanacak bir omuz,
Sorular cevap arar, ele verir heceler...

Hâlenur Kor

2- Ocak 2003