Bir durgunluk var üzerimde
Kırgınım zamana ve insanlara
Aklım hiç olmadığı kadar avare
Bitsin artık bu dala vere

İçim yanıyor hüznün bahçesinde
Gözlerim kimsesizlik ülkesinde
Yüreğim hiç olmadığı kadar üzülmede
Ah insanlık zulüm altında inlemede...

Hislerim karışık, içim çok buruk
Bilmiyorum ne olacak bu korkusuzluk
Ümidimiz var yağacak yağmur
Ve bitecek umutsuzluk, mutsuzluk...

Ah zihnim çalkalanmakta umarsızca
Zalim’in zulmu acımasızca
Sözlerimin dayanağı yok artık
Bir vahşet ki hunharca

Yaşlar akıtan gözler ölümü arzulamada
Sadık yarin özlemi ile tutuşmakta
Kalbim ölüm ölüm diye çarpmakta
Neylersin ki azrail belki de çok uzakta...

Mehmet’im şehit düşmüş Şırnakta, Vanda
Sayısı kalmışsa beşte altıda
Vicdan sahibi yürekler
Şehitler ölmez diye bağırmakta...

Amma sayı geçmişse on haneyi
Galeyanlar çınlatır ülkeyi
Anlayabilir misin altındaki gayeyi
Üç beş şehite çıkmıyorsa sesi...

Kimi vardır ki karıncayı incitmez
Kimi de vardır ki ana bacı bilmez
Soykırım der inler durur
Ki en büyük zulmü yapmışken...

Sahteymiş dostlarım insanların yüzü
Ne gözler kalbin aynası ne davranışlar
Gönül nefse köle arzular şeytana
Aklımız hala gelmedi ki başa..

Siyonist’in yüzü gülsün
Nazininde gülmüştü
Bush’un yüzü gülsün
Saddam’ınki de gülmüştü!

Şiirler şairlerin elinde değil
Bitirmek istesen bitmez
Öyleyse devam ettirmeden kelamı
Ey okurum sana bırakıyorum son sözü..