Yazarken anladım,anlarken yazdım,
Kağıdım kalemim alınmamak ta.
Adını kalbimin üstüne kazdım,
Bu yüzden yüreğim yanılmamak ta.

Benlik kabuğunu kırarken kat kat,
Gözümde fer bitti,dizimde tâkat,
Kutlu bir kapıya kul oldum,fakat,
O kapı kolayca çalınmamak ta.

Bazen hâr içinde,bazen gülşen de,
Bir lâhza boş durmaz “her an bir şen-de”
Gönlüne; aşkının közü düşende,
Kendinden başkası anılmamak ta.

Yollar gide gide sona erince,
Gönül benden gitti,gönül verince,
Âlem-i bekâ’dan davet gelince,
Şu fenâ mülkünde kalınmamak ta.

Bizi bağlamışsın kader çarkına,
Her işi koymuşsun kendi arkına,
Can gözü vermişsin; farkın farkına,
Gönlümüz hükmüne darılmamak ta.

Evvelim,ahirim,zahirim sensin,
Canımda batınsın,batına tensin,
Halk içinde buna ne derse densin,
Tevhit’siz Zâtı’na varılmamak ta.

Örtümüz beyazdır,örtümüz kara,
Rengine bürünen düşer mi dara?
Yaralı gönlüme açtığın yara,
Ağyar’in eliyle sarılmamak ta.

Mustafa Yaralı