Aşk ve Para
Aynı mahalleninin çocuklarıydık biz.
O biraz benden uzundu
Ve biraz daha koyuydu kumrallığı.

Geceleri birlikte çıkardık
Onikiden sonra içer,eve geç döner,
Sabahta okula sarhoş giderdik.

Sınıfımız,sıramız aynıydı.
İkimize de bayılırdı kızlar;
Ama yüz vermezdik...

Çünkü;
Onun; ayyaş bedeni,ayyaş beyni,
Benim; vazgeçemediğim bebeğim vardı.
Anlıyacağınız; boş değildik ama boş gezerdik.

Aynı mahallenin çocuklarıydık biz.
Birlikte dışarı çıkar,
Karşılıklı dertleşir,
Sonra da ağlardık.

Zaman gelip çattığında,
O şehrin en iyi okuluna gitti,
Ben ise dağlara çıktım,
Vatan namustur diye.

Emanet ettim ben ona;
Vazgeçemediğimi,bitanemi,herşeyimi...

Dedim ya,
Aynı mahallenin çocuklarıydık biz.
Aynı mahallede doğduk,
Aynı mahallede büyüdük,
Aynı mahallede sarhoş olup,sopa yedik.

Canımızı verirdik birbirimiz için.
Emanete ihanet mi?
Asla!

Erkek adam olmak yeterliydi zaten,
Dost olmak gerekmezdi
`Senin namusun benim namusumdu`

Fazlada uzatmayım...

Askerlik onbeş aya inmişti şansımıza,
sayılı onbeş ay da geçmişti.

Dönüyordum!
Elimde hatıra fotoğraflarım,
Yüreğimde hasretin son demleri...

Dönüyordum!
Hayal ediyordum,
Sımsıkı sarmayı,nefesim bitene kadar koklamayı sevdiğimi.

Gelmiştim!
Mahalle çok sessizdi.
Bir cenazeme çıkacaktı bir evden,
Sela mı okunacaktı acaba.

Çünkü; sadece bir vefat olursa,
Düşerdi mahallemize sessizlik.

Eve geldim!
Anacığım ağladı,babam alnımdan öptü,
Dostum yoktu ortalıkta.

Sordum anama;
`Ana; dostum,kan arkadaşım,namusumun bekçisi nerde? `

Anam;
`Gitti,okulu bırakıp,evlenip gitti! `

Babam girdi araya;

`Hayırsız sevdiğinle gitti! ` dedi...

Put kesildi beynim,yüreğim.
Gerçektende cenaze çıkacakmış mahallemizden.
Hem de bizim evden!
Sessizce,kimsesiz gömülecekmiş aşkım.

Sokağa çıkmıştım,
Dümdüz gidiyordum,
Ne yaptığımı,nereye niçin gittiğimi bilmiyordum,

Söyleniyordum;

Ahh be dostum!
Biz aynı mahallenin çocuklarıydık;
Cigaramız bir,içkimiz bir,paramız bir;
Kavgamız bir,davamız birdi.

Ulan `şerefi beş para etmez sevdiğimizde mi bir di? `

Ahh be gülüm!
Sen nasıl yaptın?
Az mı sabahladık pencerenin altında?
Az mı sopa yedik uğruna?
Az mıydı arcadığım yıllar sana?

Birbirimize benzerdik;
O biraz daha koyu kumraldı benden.
Ama en önemlisi onun bir arabası vardı,
Babasının malı mülkü.

Ahh be gülüm!
Sen bu farka vuruldun belli!

Ben sana doğum gününde,
Okul bahçesinden çiçek koparırdım,
Sonra dikenlerini soyardım,
Yara bere ellerimle uzatırdım sana,
Sevinirdin!

`O` ne yaptı?
Babasının servetini sana akıttı
Sende sevindin!

Bu sana son sözlerim;
`Dostuma iyi bak`
`Parasıyla mutlu ol`
Ama;
Sen,o şerefsiz bedeninle,
Dostumun koynundayken;
Ben namusumla seni bekleyeceğim! ! !

Ömer Yıldız