Bin dokuz yüz doksan üç, tunceli perteğinde.
Beş öğretmen görevde, fakir yoksul bir köyde.
Çalındı kapıları, gece karanlığında.
Açıyorlar kapıyı, üç anarşist kapıda.

Gaz lambası karanlık, karakol çok uzakta.
Yardım eden kimse yok, öğretmenler tuzakta.
Onların dört tanesi, on beş yıldır toprakta.
Bir tek Cemal öğretmen, o yaşıyor hayatta.

Hepsi gencecik idi, ilim irfan neferi.
Cehaletle savaşan, eğitim askerleri.
Onlar silahsız idi, sevgiydi kalemleri.
Nasıl taradın hain, bu yatan yiğitleri.

Ünal Atlı öğretmen, vatan sevgisi dolu.
Taşkın Çengel gencecik, ilim irfandı yolu.
Birde Hüseyin Erol, öğretmekti sevdası.
Birol öğretmende var, cehaletti davası.

Dizdiler karanlıkta, yan yana bu gençleri.
Kalleş kurşunlarıyla, biçtiler ekinleri.
Kelimeyi şehadetle, gönderdik şehitleri.
Nasıl ağlamaz anam, öğretmen anneleri.

O gün yirmi dört kasım, öğretmenler günüydü.
Al kanlarla düştüler, onların düğünüydü.
Onlar ilim neferi, peygamberin gülüydü.
Şehitlik mertebesi, en şerefli ölümdü.

İçim yanıyor içim, türkmendağlı şairim.
Asker öğretmen polis, onlar benim şehidim.
Bu kutsal vatan için, can veriyor meyhidim.
Damarımda kanımsın, yiğidim öğretmenim.
Bayrağımın alısın, şehidim öğretmenim.