yüksek bir yerden bakarım
deniz uçsuz bucaksız
gemiler görürüm bacası dumanlı
rotasında limanı belli
ve boğazda oynaşan balıkçı tekneleri




yüksek bir yerden bakarım
İstanbul uçsuz bucaksız
trenler gelir geçer ağırdan
hüzünlü bir şarkı çağırır beni
sisli bir havada çok uzaklardan




bir yerlerden bakarım
yeri belli belirsiz
düşüncem uçsuz bucaksız
ve insanlar görürüm
hayatın siyah beyaz karelerinde
başı duman duman sararmış
ki zaman dalgınlığın pençesinde




bir yalnızlığa girdiğimde
her biri benim kadar yalnızdır
gözlerimde erir insan kümeleri
sözcükler düğümlenir dilimde
bin kez yok oluş sancıları çekerim
sen sessiz, ben sensiz
bir şehir kaybolur içimde



bir de kendime bakarım
tükenir ağır aksak düşünceler
yine de tek bir umuttur elimde kalan
aslında yolum da bellidir hani
her yanımı sarar sis duvarları
görmesem de giderim arkasından